Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
przemyślenia wiosenne

Dzisiaj wróciłam z pracy, zjadłam obiad, niezdrowy, niesmaczny ale za to wypchałam po brzegi mój brzuchol. Jak zawsze. Usiadłam przed komputerem, zmarzłam i co?

Strasznie źle mi się zrobiło, ciężko, na dworze piękne słońce, a ja co? siedzę przed durną grą, za 2 godziny juz nie będe pamietała, co przed chwilą robiłam...Po co?

Wzięłam psa na smycz i poszliśmy na spacer. Przemyślałam parę spraw, ustaliłam co jest dla mnie najważniejsze. Ale nie będe obiecywać nikomu jak alkoholik (bez urazy), że nie będę żreć, przedewszystkim musze się kontrolować. Sama dla siebie.

Jaka ja bylam szcześliwa, jak spadałam z wagi, ten błysk w oku męża, zazdrość utytych nie mniej niz ja koleżanek, które wróżyły, że i tak z powrotem przytyje, a ja durna głupia zaprzeczałam w uniesieniu i wielkich peanach nad moją dietą wspaniałą...

Koleżanki miały rację, a moja słabość i nałóg wygrały ze mną...

Ale nie dam się, powoli będę się dźwigać, powoli. Przegrana runda nie przekreśla przecież całej walki...

Proszę was o pomoc, o kopniaki, słowa prawdy i megaaaa motywację. Wiem, że tylko tutaj znajdę wsparcie. Już raz mi sie udało, tylko skąd ja wzięłam wtedy siłę? skąd?

Od zaraz wracam do MM ze spuszczoną głową i prośbą o przebaczenie.

Jak nigdy wczesniej proszę Was o wsparcie, proszę...