Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Czy to koniec burzy?

Chyba w ten sposób mogę z pewną dozą ostrożności podsumować swoją aktualną sytuację. Ale od początku...

W piątek wracałam do domu z duszą na ramieniu, zastanawiając się w jakim nastroju zastanę ojca. Za co mi się oberwie tym razem. Czy będzie znowu pod wpływem alkoholu albo gniewu. No i... nie. Humor miał doskonały, tak samo wczoraj i dzisiaj. Przez cały weekend byliśmy, ku mojemu pełnemu niezrozumienia zdumieniu, jak najlepsi kumple. Świetnie się uzupełnialiśmy w wypełnianiu obowiązków domowych, wspólnie gotowaliśmy, były nawet żarty. Ani jednej kłótni, ani jednej chociażby pojedynczej przykrej uwagi w moim kierunku. Harmonia, o jakiej zdążyłam niemal zapomnieć. Spokój, lekkość, pozytywna atmosfera i miły ojciec - nie pamiętam, kiedy ostatni raz tego zaznałam. I szczerze mówiąc, nie mam bladego pojęcia co się stało. Zero nawiązań do afery z emeryturą czy jakichś aluzji bądź posądzeń o złodziejstwo. Nie wiem co o tym wszystkim sądzić. Tak jak byłam w szoku, gdy przez kilka tygodni żyłam non stop w panice i wręcz babrałam się w kryzysie suicydalnym, tak przez ten weekend nie mogłam pojąć przyczyn tej przyjemnej aury wokół naszego domu.

Czy to coś zmienia, jeśli chodzi o moje plany? W końcowym efekcie - nie. Nadal szukam lokum do wynajęcia, z tą tylko różnicą, że nie szaleję po całym internecie jak szalona, przeklinając w myślach kosmiczne ceny mieszkań i nawet pojedynczych pokojów. I mam nieśmiałą nadzieję, że z ojcem uda się rozstać w zgodzie i bez perspektywy definitywnego zerwania kontaktów.

Skontaktowałam się kilka dni temu z psychologiem, na razie jednorazowo, wyrzucając z siebie to, co aktualnie najbardziej mnie boli. Nie spłynął na mnie potem jakiś cudowny, magiczny spokój, ale parę kwestii utkwiło mi w pamięci. Po pierwsze dostałam na przyszłość parę numerów telefonów dla osób w kryzysie emocjonalnym, o których nie wiedziałam. Po drugie - uzyskałam poradę, by skorzystać z bezpłatnej konsultacji prawniczej w sprawie niesłusznych oskarżeń ojca (i przy okazji namiary na prawników, którzy takie usługi świadczą). Jestem umówiona w tej drugiej sprawie na jutro. Nawet jeśli to koniec emeryturowej afery, chcę być bogatsza w wiedzę jak sobie w takich sytuacjach radzić na przyszłość.

Kolejna sprawa - dostałam pracę. W jednym z fast foodów, na razie na umowę zlecenie, a potem - umowa o pracę. To co mi się spodobało, to przede wszystkim elastyczny grafik - teraz na wakacje nie ma to większego znaczenia, ale gdy zacznie się nowy rok akademicki? Jak najbardziej. W nadchodzącym tygodniu będę ogarniać niezbędną papierologię. Rozmowa kwalifikacyjna nie poszła mi w 100% dobrze - były pytania, których się nie spodziewałam, na które nie wiedziałam jak odpowiedzieć. Ale w ogólnym rozrachunku wyszło nieźle 😁 Wiedziałam, po co tam przyszłam, potrafiłam opowiedzieć o sobie i dlaczego staram się o pracę właśnie w tym miejscu. Zastosowałam się też do przeczytanej gdzieś w internecie rady (niby całkiem prostej, ale jednak takiej, o której często w przeszłości zapominałam) - i dokładnie przestudiowałam dostępne w internecie informacje o miejscu, do którego aplikowałam. Dodatkowo sam rekruter okazał się bardzo pozytywnym, uśmiechniętym człowiekiem - i jak raz udało mi się nie zestresować 🤗

Powoli zaczynam tworzyć dalsze plany na przyszłość i nieśmiało wierzyć, że dam radę. Może nie sama, może z pomocą specjalisty i dzięki ciężkiej pracy - ale naprawdę gdzieś tam zapaliła się iskierka, że hej, poradzę sobie. Że może nie jestem w 100% beznadziejna i coś jednak ze mnie będzie. Zaczęłam trochę więcej ostatnio myśleć. O sobie, o tym co będzie, o motywach i priorytetach. O popełnianych błędach i jak ich nie powtarzać. Wiem, że długa droga przede mną, ale pierwszy krok już zrobiony 🙂