Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
No i doczekałam się

Czwartek, 13.02.2014

Świadoma tego, że podczas odchudzania pierwsze kilogramy schodzą dosyć szybko, a potem waga staje - czekałam chyba na ten dzień. Dzisiejszego ranka zobaczyłam 59.9 kg. To tylko 0.10 kg mniej niż w ubiegłym tygodniu.

Czy martwi mnie to i daje powody do załamki? Nic z tych rzeczy! Od zawsze stosuję metodę dwóch punktów widzenia: ten pierwszy, że schudłam tylko ociupinkę, a drugi (bardziej pozytywny), że pomimo przebytej choroby utrzymałam dietę na szóstkę, znalazłam siły na ćwiczenia (wprawdzie tylko 2 razy, ale jednak), zanotowałam nieznaczny spadek wagi, a przede wszystkim zobaczyłam swoją dawno nie widzianą 5. Czy to są powody do niezadowolenia? 

Czuję się już dużo lepiej. Powolutku wracam do zdrowia, chociaż nieznośny kaszel daje mi w kość. Ale idzie do dobrego. Najgorsza rzecz jaką sobie można zafundować, to użalanie się nad sobą i szukanie problemów na siłę. Po co to robić? Choróbsko przyszło i minie...i tyle!  Na takie myśli szkoda miejsca na dysku :)

Zapał i energia do odchudzania nie słabną, każdego dnia jestem bliżej wyznaczonego celu i mam zamiar w dniu swoich 50 urodzin poczuć się jak księżniczka z bajki. Wiem, że to mi się uda, jestem na dobrej drodze, a mój wewnętrzny GPS prowadzi mnie bezbłędnie. 

Wszystkim Wam, moje kochane życzę wytrwałości i samodyscypliny. Odchudzone ciało daje tyle radości i pewności siebie, a przede wszyskim układa szufladki w łepku :)