Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Niedzielny poranek, a ja znowu skrobię

Niedziela, 27.04.2014

Nie dokończyłam wczoraj opowieści o Stanisławie, bo wyszłam na pogrzeb mojej sąsiadki. Maria przegrała walkę z chorobą. Dobra kobieta, dobra babcia, która swoim wielkim sercem mocno kochała wnuczki, 10 letnią Julię i 8 letnią Emilkę.

Kaplica na naszym cmentarzu jest mała, miejsca w niej zajmuje najbliższa rodzina. Pozostali uczestnicy ostatniej drogi – przyjaciele i znajomi -  zazwyczaj stoją przed szeroko otwartym wejściem do świątyni. Po mszy rodzina opuszcza kaplicę. Naszym oczom ukazują się cierpiący ludzie, którzy ustawiają się w żałobnym kondukcie. Serce mi rozdzierało, gdy zobaczyłam Julkę i Emilkę. Bardzo przeżywały odejście babci. Trudno było je uspokoić, chociaż ich najbliżsi bardzo się starali. Po uroczystości pogrzebowej podeszłam do dziewczynek, bo musiałam je pocieszyć. Mieszkamy blisko siebie, utrzymujemy takie rodzinne kontakty, a dziewczynki od zawsze zwracają się do mnie ciociu.

Odeszłyśmy na bok, by nikt nam nie przeszkadzał w rozmowie. Moje ośmioletnie babciowanie nauczyło mnie jak rozmawiać z dziećmi.

 Witajcie kochane – rozpoczęłam rozmowę. Trudny mamy dzisiaj dzień. O, tak ciociu –  przez łzy odezwała się Julka. Nie ma już naszej kochanej babci.

Muszę podzielić się z Wami historyjką, którą kiedyś opowiedziała mi moja babcia Michalina – kontynuowałam. Otóż, babcia powiedziała mi, że gdy ktoś umiera i odchodzi do innego wymiaru nie trzeba za nim płakać, bo płacz i rozpacz powodują dalsze cierpienie zmarłego. To takie małe szpileczki, które nieprzyjemnie kłują. A przecież Wy jesteście bardzo mądre i nie chcecie, by Wasza babcia martwiła się i cierpiała. 

Julka przestała szlochać, popatrzyła na mnie i na Emilkę. Emilka stała oniemiała. Małe dziewczynki dalekie były od przysparzania babci cierpienia. Pomyślałam - jest dobrze. Przestały płakać i słuchają mnie więc ciągnę dalej swoją opowieść. 

Ostatnim razem, gdy byłam w Warszawie spotkałam starszego pana, który był bardzo nieszczęśliwy. Tak bardzo rozżaliłam się nad jego losem, że z całego serca przytuliłam do siebie. Starszy pan powiedział mi, że mam dobrą energię i to przytulenie bardzo mu pomogło. To może my teraz mocno się do siebie przytulimy i spróbujemy, czy Wam to przytulenie pomoże na poprawę nastroju. Przylgnęły do mnie jak dwie przylepy, a z moich oczu popłynęły łzy jak grochy. Jedna spłynęła na buzię Julki, która podniosła na mnie oczy i mówi – Ciociu pomaga, a Ty płaczesz, miałyśmy nie płakać za babcią ! Juleńko, ja nie płaczę za babcią. Mój Jaś dzisiaj wyprowadził się z domu i dlatego jestem taka wzruszona. No to cierpisz podwójnie ciociu ! - dokończyła Julka.

Musiałam się opamiętać, bo z mojej lekcji dla dziewczynek niebawem pozostałyby nici. Wytarłam rękawem twarz - Ok, dziewczynki, czekam na propozycję w jaki sposób mogę Wam umilić ten dzień. Ciociu to może soczek z  McDonalds’a? I w tym momencie podeszła do nas druga babcia dziewczynek, która zabierała je do swojego domu na obiad. To na ten soczek wybierzemy się ciociu innym razem – dorzuciła Emilka i spokojniejsze odjechały.

Nie dało mi. Pojechałam do restauracji, kupiłam soczek i duże lody i zawiozłam dziewczynkom. Bardzo się ucieszyły, skakały z radości, a dobra ciocia dostała dwa wielkie buziaki. Czyż nie o to chodziło? Nic nie poradzę, że tak bardzo kocham dzieci i uwielbiam być babcią.

                                 Pięknej niedzieli, kochane :)

O Stasiu innym razem :)