Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Nadrabiam swoją nieobecność :)

Piątek, 22.08.2014 

Wczoraj, jak zwykle w czwartek stanęłam na wadze. Wkurzyłam się.  Na wyświetlaczu 56.90 kg, a miało być według założeń poniżej 56.50 (to waga z ubiegłego tygodnia). Mój cel nieznacznie się oddalił, a ja zła jak osa poszłam do łazienki.Dobrze, że Jurcyś jeszcze spał, to nie pożądliłam. 

Wracam do tematu papierosów. Norgusia czeka na wyjaśnienia, a więc rozpoczynam kolejny etap spowiedzi. Jak doskonale wiecie 14 lipca przy nieznacznej sugestii siostry (to ona wybrała termin) w dniu jej urodzin postanowiłyśmy rzucić palenie. Jakoś to było, chociaż czułam, że chyba nie do końca byłam przygotowana. Słowo jednak się rzekło i klamka zapadła. Chwaliłam się wszem i wobec, że nie palę wzbudzając powszechny podziw. W tym chwaleniu miałam ukryty cel - im więcej osób będzie o tym wiedziało, tym bardziej głupio mi będzie złamać postanowienie. Nawet dwójka przyjaciół z Rzeszowa Agata i Marek w przypływie dobrej woli postanowili również rozstać się z tym niechcianym nałogiem. I tylko przed nimi ukrywam powrót do nałogu. Nie jest mi trudno, bo mieszkamy w odległości ok. 80 km i spotykamy się sporadycznie. Niepalenie szło mi jak po grudzie, to była prawdziwa walka na polu bitwy, która trwała ok. miesiąca. W tym czasie moja waga zanotowała zwyżkę 2.70 kg. Myślałam, że umrę ze zmartwienia. Przy obecnej wadze zbicie każdego kilograma to duży wysiłek, a tu w krótkim czasie taka niespodzianka. E-mail do dietetyczki niewiele pomógł. Dietetyczka tkwiła przy swoim, że jeśli trzymam dietę, to zwyżka wagi jest niemożliwa. Jak to niemożliwa? Przecież staję na wagę i widzę co mi wyświetla. Wymieniłam baterię, ale i to nie odchudziło mnie. Wciąż ten sam wynik . Nie to jednak było powodem wielkiego great return. 

Od początku źle znosiłam wyprowadzkę z mojego mieszkania. Ciągle towarzyszące mi uczucie, że z dnia na dzień stałam się bezdomną rujnowało mnie psychicznie. To tak, jakbym straciła fundamenty swojego dotychczasowego życia. Wdzięczna byłam siostrze, że przygarnęła nas pod swój dach. Doceniałam jej wielki gest, zwłaszcza, że tą jedną decyzją i ona utraciła w pewnym sensie wolność i niezależność. Dobrze nam było razem, ale ja wciąż czułam duży dyskomfort. W myśl swojej nadrzędnej zasadzie  "unikania złych emocji" postanowiłam coś wynająć. Trafiło się niewielkie mieszkanko w centrum miasta. Kolejna wyprowadzka w krótkim czasie dołożyła niemałego stresu. Mieszkanie jest własnością starszej pani, która wiele lat temu wyjechała do syna za granicę na krótki wypoczynek. Tam zachorowała, nie może chodzić. W Sanoku nie ma rodziny więc zmuszona była zostać u syna na dłużej. Mieszkanie jest utrzymywane dla starszej pani tylko po to, by miała świadomość, że w każdej chwili może tutaj wrócić. Powrót starszej pani jest dość wątpliwy, ale syn nie chce mamie robić przykrości. Z tego też powodu chętnie wynajął nam mieszkanie, by odciążyć swój budżet domowy od opłat. 

Wejście do opuszczonego kilka lat temu mieszkania było niewyobrażalnym przeżyciem. Przeraził mnie widok, jaki ujrzałam. Dobrze, że Kasia była ze mną. Tylko to dodawało mi otuchy. Mamuś - mówiła - zakaszemy rękawy, wyszorujemy wszystko co się da, wypierzemy firanki i będzie dobrze. Tydzień trwały porządki. We trzy Kasia, Ania (andzia655) i ja czochrałyśmy w grubych gumowych rękawiczkach każdy milimetr pokryty grubą warstwą lepkiego kurzu. Momentami miałam wątpliwości czy da się tutaj zamieszkać. Z dnia na dzień było coraz lepiej. Powoli mieszkanie nabierało w miarę przyzwoitego wyglądu. A jeszcze ten zapach niewietrzonego wiele lat mieszkania przyprawiał o zawrót głowy. W końcu finisz, ostatnie ruchy odkurzaczem i szmatką i można się wprowadzić. 

Zanim wypakowałam z kartonów rzeczy swoje i Jurka musiałam usunąć zalegające w szafach i szafkach ubrania i wiele innych bibelotów starszej pani - właścicielki mieszkania. Byłam zdziwiona, że mnie - osobę obcą obdarzono takim wielkim zaufaniem. Przecież weszłam do mieszkania, w którym starsza pani zostawiła całe swoje życie, a przede wszystkim wiele cennych dla niej pamiątek rodzinnych. Skrupulatnie spakowałam w kartony odzież, kolekcję starych przedwojennych monet, biżuterię, zdjęcia z czasów wojny włożone do pięknych albumów, srebra, ziemię z Katynia i jeszcze wiele innych drobnych przedmiotów, które niewątpliwie stanowią wielką wartość dla jej właścicielki i rodziny. Starsza pani przeżyła obóz w Oświęcimiu, tam poznała swojego męża. Mieli dużo szczęścia, że udało im się wrócić do domu. Tym bardziej czułam się w obowiązku zabezpieczyć jej pamiątki z należytą starannością. Kiedy wróci do domu będzie mogła znowu cieszyć się każdym pozostawionym przedmiotem. 

Wizyta Iwonki była dobrą odskocznią po tym wariackim okresie. Wino w karczmie, wyjście na Wetlinkę, a przede wszystkim jej obecność znacznie podratowały moje rozchwiane emocjonalnie życie. Powoli wszystko wraca do normy. Przyzwyczajam się do nowych  (jak bardzo odmiennych od dotychczasowych) warunków. Powtarzam sobie - dam radę, to tylko do wiosny, a potem już tylko dobrze i dobrze i dobrze :) Dzisiaj dostałam próbkę drewna na moje drzwi do nowego domu. Stoi obok mnie kawałek postarzałego specjalnie drewna pomalowanego farbą w kolorze ecri, a ja uśmiecham się do niego. Gdzieś w głębi serca czuję nadzieję na lepsze jutro. Oby do wiosny :) 

Powoli wracam do swojej wagi sprzed niepalenia. W dniu, w którym kupiłam pierwszą od miesiąca paczkę papierosów poprawiłam pasek na Vitalii. Teraz mój cel to 52 kg i w dniu, w którym moja waga pokaże ten wynik rzucam palenie. Jeśli nawet przytyję z tego powodu ok. 2 kg to i tak będę ważyć zgodnie ze swoim pierwszym założeniem 54 kg, a o to przecież walczę. Dietę utrzymuję w dalszym ciągu, chociaż odrobinkę poszalałam podczas wizyty Iwonki. W końcu na wakacjach każdej z nas coś się należy, a moja okoliczność naprawdę była wyjątkowa :) 

           Dużo słoneczka Kochane :)  Niech wam cieplutko świeci :)