Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Bezgraniczna miłość babci

Poniedziałek, 12.01.2015

Do dzisiejszego wpisu zainspirowała mnie Marii1955. Jej babcine obawy spędzają jej sen z oczu i dokładają licznych trosk. Może czytając o przeżyciach innych, ocenianych z perspektywy czasu, uspokoi się. Doświadczenie życiowe i związana z tym wiedza od zawsze były bardzo cenione, a obserwacja różnych przypadków nie raz przynosi gotowe rozwiązania. Dlatego warto podzielić się z innymi własnymi przeżyciami, doświadczeniami, bo być może pomożemy komuś, kto dzisiaj czuje się zagubiony . 

Jak różnie, w różnym wieku widzimy świat wie każdy, kto już trochę lat życia ma za sobą. Inaczej widzi świat osoba młoda, która potrafi być spontaniczna, a przede wszystkim bardzo odważna. Inaczej osoba w wieku średnim, kiedy już na świecie pojawiają się wnuki, a rozsądek i ostrożność bierze górę nad wszystkim. 

Kiedy zostałam mamą miałam zaledwie 20 lat i podjęcie jakiejkolwiek decyzji nie było dla mnie jakimś większym problemem. Dorosłe życie, w które dość szybko wkroczyłam zmuszało do wielu wyrzeczeń i ciężkiej pracy. Pamiętam dzień, w którym musiałam podjąć pracę i oddać Kasię do żłobka. Miała wtedy 6 miesięcy. Początkowo każde rozstanie z dzieckiem przeżywałam,  a łzy paliły policzki. Z czasem ból  złagodniał, Kasia przywykła do zmiany, a ja mogłam pracować. Musiałam, bo oznaczało to wtedy "być, albo nie być". Nie miałam samochodu, więc codziennie rano woziłam dziecko wózkiem do żłobka oddalonego o 4 km. Mój mąż rozpoczynał pracę wcześniej ode mnie, dlatego to ja przejęłam ten obowiązek. Najgorzej było zimą, kiedy nie odśnieżone chodniki były nie lada wyzwaniem. A gdy padał intensywny deszcz? Zakładałam specjalną folię na wózek i szłam nie raz przemoczona do ostatniej nitki. Łatwo nie było, ale dało się. Oceniając moją decyzję z perspektywy czasu wiem, że postąpiłam słusznie i nie mam sobie nic do zarzucenia.

Osiem lat temu zostałam babcią. Nie wyobrażam sobie, żeby moja córka i wnuczek Jaś mogli doświadczać tego samego. Umarłabym z żalu i troski. Bogata w takie doświadczenia robiłam wszystko, żeby im nieba przychylić. Miałam niebywałe szczęście mieszkać pod jednym dachem z moją kompletną jeszcze do niedawna rodziną. Widziałam każdy dzień z życia mojego wnuka przez ponad 7 lat i uważam to za wielkie wyróżnienie. Druga babcia Jasia mieszka daleko. Przyjeżdża do Polski 2-3 razy w roku i wtedy zabiera go do siebie, żeby się nacieszyć. Bardzo go kocha i w ten sposób próbuje wynagrodzić mu rozłąkę. Nie dziwię się, że chce mieć go tylko dla siebie. Pamiętam, kiedy po raz pierwszy Jaś miał spędzić noc u babci Joli. Miał wtedy może 2 lata. Myślałam, że umrę ze zmartwienia. Ile pytań bez odpowiedzi kotłowało się w głowie... a jak Jola sobie poradzi, przecież prawie go nie zna, czy Jaś nie będzie tęsknić, jak się tam odnajdzie, czy nie stanie mu się krzywda... i jeszcze wiele podobnych. Nieważne dla mnie było, że Jola jest doświadczoną opiekunką dzieci, że właśnie w tym zawodzie pracuje u ludzi bardzo majętnych i znanych na świecie, którzy nie zatrudniają kogoś przypadkowego. Przecież tu chodziło o mojego ukochanego wnuka Jasia, najważniejszego mężczyzny w moim życiu. Jasiek uwielbiał wizyty u babci Joli, a ja się niepotrzebnie spalałam.

Po raz kolejny wielki niepokój zagościł w mojej głowie podczas przeprowadzki Kasi i jej rodziny na swoje. Znowu tysiące pytań jak sobie poradzą, jak to odbierze Jaś, czy będzie mu dobrze w nowym miejscu, w nowych okolicznościach?  Rozsądek podpowiadał, że czas najwyższy przeciąć pępowinę, a serce krwawiło. Niedługo minie rok, od kiedy nie mieszkamy ze sobą. Świat się nie zawalił, Jaś jest bardzo szczęśliwy, a moja córka świetnie sobie radzi u boku wartościowego faceta. 

Kiedy mieszkaliśmy razem, wiele podejmowanych decyzji dotyczących Jasia niekoniecznie zyskiwało moją aprobatę. Wciąż bałam się o niego. Jaś jest chłopcem bardzo sprawnym fizycznie, ma dobrą koordynację ruchów i wyczucie równowagi dlatego jeszcze przed ukończeniem 3 roku życia nauczył się jazdy na łyżwach. Ale zanim to się stało uważałam, że to za wcześnie, że jeszcze nie teraz. Mama Jasia zdecydowała inaczej i chwała jej za to :) Podobnie było podczas nauki jazdy na nartach, w następnym sezonie zimowym. Po godzinnej lekcji z instruktorem mój mąż wziął Jasia na wyciąg, by potem dwukrotnie z nim zjechać ze stoku. Całą przygodę obserwowałam z okna karczmy, gdzie piłam ciepłą herbatę i umierałam ze strachu. I po co? Dziecko było pod dobrą opieką, nic złego się nie działo, wszystko było pod kontrolą. Jaś się cudownie bawił, a serce babci drżało ze strachu. 

Wyobrażenie i wizja świata ludzi młodych i tych trochę starszych niestety się różnią. Trzeba znaleźć miejsce dla każdego z nas, pomimo tysiąca obaw. Zawsze przyda się odrobina zaufania .

Poniżej zdjęcie bohaterów mojego dzisiejszego wpisu. Szczęśliwi, pomimo żłobka, deszczu, łyżew i nart. Kocham ich całym matczynym i babcinym sercem .