Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Wróciłam do domku :)

Niedziela, 31 stycznia 2016

Jutro nowy miesiąc, w który wkroczę z naprawionym kolankiem, a właściwie wkuśtykam z nadzieją na życie bez bólu . Łatwo nie jest, ale kto powiedział, że będzie? Najbardziej doskwiera mi niemoc i bezruch. To zdecydowanie nie moje klimaty. Nie mogę normalnie chodzić, muszę odciążać operowaną nogę przez kilka tygodni wspomagając się kulami. Już dzisiaj czuję, jak bardzo obciążona jest druga noga, która musi pracować za dwie i nosić moje "wielkie" ciało. W takim momencie doceniam, to że przez ostatni czas nie leniłam się i jestem w miarę rozciągnięta, a moje mięśnie wytrzymują dziwaczne pozycje i wygibasy. Bez problemu mogę założyć skarpetę na stopę wyprostowanej nogi, albo usiąść na toalecie, a potem wstać korzystając tylko z jednej nogi, bo na drugą usztywnioną w stawie jeszcze stawać nie mogę. Niby tak niewiele, a tak dużo. 

W szpitalu było całkiem znośnie. Wprawdzie warunki lokalowe pożal się Boże, ale przemiły personel i dobre towarzystwo w pokoju szpitalnym rekompensowały wszystko. Pokoje dwuosobowe z toaletą i umywalką. Miałam przyjemność dzielić los ze starszą Panią o imieniu Wiesia. Oceniałam ją na jakieś 60 lat i dopiero, gdy odwiedziła ją córka i wnuczek domyśliłam się, że ma o wiele więcej. Piękna buzia bez zmarszczek, wyśmienity humor i pogoda ducha dodawały jej osobliwego uroku. Dzięki niej chwilami zapominałam gdzie jestem. Zżerały mnie nerwy, strasznie. Chciałam wiać tam, gdzie pieprz rośnie i gdzie podróżuje Cejrowski. Zostałam i dzięki temu mam to z głowy . Bohaterka od siedmiu boleści. 

Wieczorna wizyta anestezjologa w przeddzień operacji trochę mnie uspokoiła. Panicznie bałam się znieczulenia w kręgosłup. Jednakże doktor miał dla mnie propozycję krótkotrwałej narkozy, z czego bardzo się ucieszyłam. Lepiej nie słyszeć szczęku narzędzi i przespać najgorsze. Rano dostałam seksowną koszulkę z włókniny w zielonym kolorze i jednorazowe majtki z wielką dziurą na pupie. Odzież w sam raz na randkę rozbieraną, ha, ha... Pielęgniarka wręczyła mi kieliszek z płynem dezynfekującym, którym miałam umyć ciało pod prysznicem i poinformowała, że po kąpieli mam zaznaczyć operowaną nogę. No to ją zaznaczyłam .

Na wózku zawieźli mnie na blok. Doskonale przygotowany personel tak rozładował moje nerwy, że nawet trochę pożartowaliśmy z pielęgniarkami i lekarzem. Strachy poszły na Lachy. Za kilka minut spałam. Obudziłam się, gdy było po wszystkim. 

W sobotę wieczorem dotarłam do domu. Jechałam jak księżniczka na tylnym siedzeniu. Jurek zabrał kocyk i podusie, żeby było mi wygodnie. Nie zapomniał także o sportowych, niskich butach. Przecież do szpitala pojechałam w obuwiu na obcasach, wariatka. W domu musiałam zaaplikować sobie przeciwzakrzepowy zastrzyk w brzuch. Kurcze, myślałam, że tego nie zrobię, ale dałam radę. Najgorzej było wbić igłę. Zrobiłam to ze zbyt małą siłą i musiałam ją "dopchać", by weszła do końca. Całej operacji towarzyszył jęk aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa.......Potem powoli wprowadziłam płyn. Histeria i tyle, da się przeżyć. Pierwsze wkłucie mam za sobą, jeszcze "tylko" 13 i koniec. I tym oto optymistycznym akcentem kończę dzisiejsze wypociny i oddalam się w podskokach do kuchni na śniadanko .