Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Nosiciel ADHD zamknięty w klatce :(

2 luty 2016

Czwarty dzień po operacji. Z bólem sobie radzę, nie jest źle, choć mogłoby być lepiej, gdyby nie moja zwariowana natura...

...po sobotnim powrocie ze szpitala i nieprzespanych dwóch nocach zasnęłam w swoim łóżeczku jak niemowlę. Odpoczęła też główka i zaczęła zbyt intensywnie myśleć w niedzielny poranek. Wymyśliła główka, że pojedzie na chwilę do pracy, zrobi comiesięczne zestawienia i jeszcze trochę zdjęć, żeby po powrocie do domku było co robić, bo nuda zaczęła zabijać główkę, ech. Wydawało się, że dam radę, że to nic wielkiego.

Poczłapałam do łazienki, zrobiłam co trzeba. Zahaczyłam o kuchnię, zjadłam śniadanie i poprosiłam Jurka, żeby na chwilę zawiózł mnie do pracy. Trochę się zdziwił, ale nie protestował. On wie, że ja niedługo siedzę w jednym miejscu. Wytrzymuję kilka godzin, a potem zachowuję się jak dzikie zwierzątko w klatce. Najtrudniej było zrobić zdjęcia w pozycji siedzącej, nie wyszły najlepiej i trzeba pobawić się z obróbką. Operowana noga porządnie ucierpiała, wieczorem spuchła jak balon. 

Każdy ruch, każdy krok muszę przemyśleć i przewidzieć. Najpierw trzeba wstać, wziąć dwie kule, podeprzeć się stabilnie i zrobić parę kroków. Dojście do kuchni to 16 kroków, potem muszę uwolnić ręce. Opieram kule o kuchenną ladę i podskakując na jednej nodze sięgam po kubek na herbatę. Herbata jest w szufladzie po drugiej stronie mebli, więc znowu podskakuję i wciąż podskakując wracam do kubka i czajnika z wodą. Gotową herbatę chcę zabrać do łóżka, położyć się i spokojnie popijać. Nie mogę podpierać się dwiema kulami, bo muszę wziąć kubek. Taka pierdoła w każdej innej sytuacji, a teraz czynność nie do wykonania. Biorę do ręki tylko jedną kulę i powolutku podążam do celu. Tym oto sposobem mocno obciążam lewą, nieoperowaną nogę, a prawą troszeczkę się podpieram. Nienaturalne obciążenia powodują ból. Bolą też mięśnie klatki piersiowej i ramion nieprzywykłe do takich wygibasów. Przygotowanie każdego posiłku przypomina istne akrobacje. Wprawdzie Jurek wpada w ciągu dnia do domu, ale nie może być ze mną przez cały czas. Staram się być samodzielna i na dobre to nie wychodzi. 

Wczoraj wieczorem jeszcze raz sięgnęłam po zalecenia pooperacyjne, które dostałam od lekarza prowadzącego. Wprawdzie już raz je czytałam w szpitalu, ale z powodu stresu niewiele zapamiętałam. Dzisiaj już jestem grzeczna, liżę rany i muszę dać na wstrzymanie, bo zepsuję co naprawione. Leżenie, leżenie, leżenie, odpoczywanie, odpoczywanie, odpoczywanie... jak ja to zniosę?