Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Uziemiona nadaje :)

4 luty 2016

Około 10 przyjechał do domu Jurek. Kochanie, może pączucia ? - krzyczał od drzwi. Kupiłem u Jadczyszyna, maluśkie i pyszne, specjalnie dla Ciebie. Na jego buzi malował się szyderczy uśmiech. A to łobuz. Pewnie myślał, że mnie skusi. Towarzyszące mi rozdrażnienie spowodowane uwięzieniem nie nastraja mnie dobrze, a on chciał je w taki sposób osłodzić? Podziękowałam i powiedziałam, że chyba się z kimś na głowę zamienił. Przecież ja nawet nie pamiętam, kiedy ostatni raz pączki jadłam. Chciałem Ci przyjemność zrobić, ciągnął Jurek z nieukrywanym rozbawieniem. Żartowniś się znalazł.

Został na kawę, zjadł jednego pączka i pojechał do pracy z resztą pod pachą. Nie dałam się chwili. Prawdę mówiąc nie mam żadnego parcia na słodkie, a zwłaszcza na pączki. I niech tak zostanie :) 

Ciasteczko, cukierek, czekoladka - słodkość, która w ustach jest na chwilkę, a w biodrach na zawsze !!! No to, po co ???

Wczoraj była u mnie teściowa Zosia i spędziłyśmy razem kilka przyjemnych godzin. Dzisiaj odwiedziła mnie Kasia. Ugotowała zupę, uprzątnęła kuchnię, poodkurzała. Pogadałyśmy przy kawce :) Fajnie mi z nią było :) Kochane dziecko, tyle ma własnych obowiązków, a znalazła czas dla mnie. Przyjechała do południa, bo popołudnie zarezerwowane jest dla Jasia, dzisiaj ma trening. W sobotę wyjeżdżają na mecz do Krynicy, a ja nie mogę im towarzyszyć :(

Codziennie po pracy odwiedza mnie siostra Agatka. Wcześniej dzwoni, czy czegoś nie potrzebuję. Agatka robi mi zastrzyki, bo sama niestety nie dałam rady. Robi to wyjątkowo delikatnie, prawie nie czuję, a i po jej zabiegu nie mam siniaków na brzuchu. Po tych wykonanych własnoręcznie niestety są i to jakie ! Jutro jej imieniny, muszę coś wymyślić . W sobotę urządza małe przyjęcie i koniecznie chce mnie na nim widzieć. Nie wiem, czy dam radę wykuśtykać na 4 piętro. Jurek obiecał, że mnie wyniesie. Już sobie wyobrażam, jak mój dzielny mężczyzna zieje i sapie :)

Już dawno nie byłam w takim centrum uwagi. Staram się bardzo nie być zbyt uciążliwa i wiem, że każdy gest oddam z nawiązką, a mimo to trochę krępuje mnie ta sytuacja. Głupia jestem, czy co?   Przecież to moja najbliższa rodzina, która staje na wysokości zadania ! Dobrze, że ich mam, dobrze, że mogę na nich liczyć w potrzebie. Szczęściara ze mnie:)