Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Tabex, Desmoxan i Beksiński

Wtorek, 4 października 2016

Oj, zaniedbuję się pamiętnikowo ostatnimi czasy. Mało piszę, chociaż wiem, że powinnam troszeczkę częściej. Dzisiaj zaglądnęłam na chwilkę w Wasze pamiętniki i jak wszędzie gorącym tematem jest Czarny poniedziałek. Nie będę się rozpisywać na ten temat, bo po co? Wspomnę tylko, że ciężko żyć w kraju, w którym jego obywatel czuje się zniewolony. 

A teraz z innej beczki :) Pracuję dużo, bardzo dużo i końca nie widać. Każdego roku od września do grudnia zapylam na wysokich obrotach i niestety nie narzekam. Czas ucieka jak szalony. Żal tylko, że nasze życie tak szybko mija. W niedzielę postanowiłam zwolnić. Wprawdzie początkowo miałam być w pracy, ale odpuściłam. Wybrałam się z rodzinką na obiad do restauracji. Okazja ku temu nie pozostawiała cienia wątpliwości co do zmiany niedzielnych planów. Moja siostrzenica mieszkająca na stałe w USA opuszcza nasz kraj po półrocznym pobycie i stąd pomysł na wspólny obiad. Fajnie było, bardzo fajnie. Wreszcie spędziłam trochę czasu z Jasiem i resztą rodzinki, pogadaliśmy o wszystkim i o niczym, aż ciężko było się rozstać. Dobrze, że na okoliczność takich chwil pozostają pamiątkowe zdjęcia.

Moje kochane, śmiem donieść, że od kilku dni nie palę. Dokładnie 28 września 2016 roku kolejny raz podjęłam próbę niepalenia. Wspomagam się Tabexem, ale szału nie ma. Jakiś czas temu nie paliłam pół roku dozując sobie Desmoxan i było zdecydowanie łatwiej. Tym razem posłuchałam farmaceutki w aptece, która przekonywała mnie, że Tabex jest dokładnie o takim samym składzie, a tańszy. Kupiłam i żałuję. Desmoxan miałam wypróbowany i mogłam przy nim pozostać. Mówi się trudno i żyje się dalej. 

Znacie Zdzisława Beksińskiego, nieżyjącego współczesnego malarza? Zamordowany w warszawskim mieszkaniu jakiś czas temu. Po jego śmierci sanockie muzeum otrzymało w spadku wszystkie obrazy, którymi Beksiński dysponował. Dzisiaj wybieramy się do kina na biograficzny film o rodzinie Beksińskich. Zdzisław, jego żona Zofia i syn Tomasz to sanoczanie, których nie oszczędzało życie. Artyści z pięknymi duszami i tragediami w tle. Ciekawa jestem tej produkcji, ponoć bardzo dobra. A scenariusz? No cóż, napisany przez życie, autentyczny, bez banialuków musi być wyjątkowy. Rodzinę Beksińskich niektórzy nazywają "przeklętą" za tragedie, za śmierci, za niecodzienną twórczość. Obrazy Beksińskiego przerażają treścią, ale choć raz w życiu trzeba je zobaczyć. Po co? A po to, że by zastanowić się dlaczego są waśnie takie. 

                                             Buziaki ślę na dobry wieczór :)