Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Pamiętam?

Czy ja jeszcze pamiętam jak to jest być szczupłą?
Wiem, że to miłe, wyzwalające i satysfakcjonujące uczucie...
Pamiętam, jak najbardziej...
Siadam, nie przejmuję się wystającymi fałdami, nie poprawiam
nerwowo ubrań...
Schylam się i nie muszę się przejmować, że uwolnię ludzika Michelin...
Idę sobie, wiatr wieje, a ja się nie muszę się obawiać, że bluzka opina
mi się na wielkim brzucholu... Wiatr sobie wieje i po prostu jest miło...
Jak dobrze jest być szczupłą!
Dlaczego więc nie jestem szczupła??
Dlaczego od dwóch lat znów dźwigam na sobie szafę? :(
Tak... szafę. Kupiłam kiedyś mebel, przeczytałam wagę na opakowaniu
i myślę... a dowiozę ją jakoś do domu sama... Przeliczyłam się z siłami,
ledwo udało mi się dotrzeć do domu i to z czyjąś pomocą...
A teraz, każdego dnia, cały czas, teraz, jutro, za godzinę, rano gdy wstanę,
w kolejce w sklepie, w wannie, w biurze... mam tę szafę na sobie...
Dlaczego moja zwichnięta psychika nie pozwala mi się uwolnić
od tego ciężaru? Nie umiem wytrwać na tej cholernej diecie...
Kiedyś mi się udało, wiem jaki to wysiłek, wiem ile zmarnowałam ciężkiej pracy
i zmarnowałam szans na cieszenie się życiem...
Wiem też jak to łatwo się mówi, że "nigdy więcej"... czasem życie pokazuje
środkowy palec... i znowu jest tak jak miało nigdy więcej nie być...