Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Zawsze musimy spaść na samo dno by mieć się
od czego odbić.

Ja to chyba nigdy nie wystartuje  z tym odchudzaniem na dłużej.Zawsze musze cos zepsuć.Zreszta w moim życiu juz nie ma co psuc.Jest totalną katastrofa i porażka pod kazdym względem (tylko syn mi sie udał).Staram się i probuje ale brak mi sił do walki.Dzisiaj ostatni dzień mojego narzekania  i płaczu nad swoim życiem.Postanowiłam w 2016 r zamknąc wszystkie przykre rozdziały w swoim życiu.Nauczyć sie życ bez ludzi ,którzy tylko mnie wykorzystują,poszukac pracy,schudnąć i jeżeli nic sie nie zmieni w moim małżeństwie to sie rozwiesc.Mam dosyc pomagania męzowi w firmie bez słowa dziekuje bo o pieniadzach nie mam co marzyc.Wszystie pienadze trzyma na kontach (do ktorych nie mam dostepu) a na utrzymanie domu zostawia jakies smieszne grosze.Co tydzien (bo tak mąż zostawia pieniadze) musze zastanawiać sie czy zaplacic rachunki czy np dac synowi na szkolna wycieczke tak jak w tym tygodniu.Wspaniałomyślnie dal synowi 100 zl na 2-dniowa wycieczke i wydaje sie mu ze jest zajebistym ojcem.Szkoda tylko ze skadka na wycieczke wynosi 300 zl i oczywiscie trzeba dac kase na wlasne wydatki.Tak sie nie da życ.Czas na zmiany i walke o lepsze życie.