Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Wiosenne żarełko.

Uwielbiam wiosnę, tę wiosnę pełną zieleniny i owoców ziemi wszelakich. Dziś wracałam do domu z pełną siatą ( wielokrotnego użytku) dóbr wiosennych. Bób pierwszy w tym roku smakował obłędnie. Truskawki wreszcie o smaku truskawki polskiej. Czereśnie, dorodne, czerwone  jak  buraki młode, smakowite i zjedzone natychmiast. Młoda włoszczyzna, pachnąca natką, kolorowe marchewki słodkie jak lizak, młody seler tak delikatny  jak masło. Rosół z taką włoszczyzną pachnie niesamowicie i roznosi ten aromat po całym mieszkaniu.  Arbuz, owoc zdrowia i urody. Pełen słodyczy i pestek, które za młodu wypluwało się na podwórku przed siebie, kto dalej. Delikatna cukinia, jędrna i sprężysta, doskonale się nada do faszerowania na jutrzejszy obiad. Nie dziwię się turystom z przypływających do Gdyni statków, że ich wizyta na gdyńskiej hali targowej to rozkosz dla oczu i pozostałych zmysłów. No i pomidory. Tymi zajadam się ostatnio do woli, zawsze z dymka na wierzchu, lekko posolone. Nie wspomniałam o młodej kapuście, która króluje wśród wiosennych surówek, a ogórki  nastawione na kiszenie czekają na pierwsze smakowanie. I właściwie mięsa nie trzeba, dla mnie z pewnością Odstępstwa robię dla męża, amatora ziemniaków, sosów i kawałka mięsiwa. Powoli jednak wprowadzam coraz więcej dni bezmięsnych i nie spotyka się to z niechęcią. Dziś lekko chłodniej, to chyba przed zapowiadanymi upałami w Europie  takie okienko oddechu. Znów mnie nosi, dlatego zarezerwowałam pobyt w Krakowie na początek sierpnia.  Przeglądam strony krakowskie dot. muzeów, ustalając dni bezpłatnych wstępów, a jest  w czym wybierać. Niektóre wizyty powtórzę, nowe miejsca obejrzę z przyjemnością. Namówię męża na godzinny rejs statkiem po Wiśle, aby od strony wody spojrzeć na miasto. Dziś przeczytałam o gali operowej w Sopot Classica, która odbędzie się 9 lipca. Bilety kupiłam już dawno, gdy występ ostatniego dnia nie był znany. W tym roku  ostatni dzień uświetni występ Joyce Didonato, amerykańskiej śpiewaczki operowej. Już się cieszę. Za 10 dni moje dziecko leci na antypody, spotkać się z socjologami z całego świata. Jak zawsze przed jego podróżami powiem, wracaj do domu zdrowy, i będę tęsknić.