Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Przyszła kolej na mnie...wstyd? To mało
powiedziane

Witajcie

Wstyd mi. Tak bardzo mi wstyd. 

Od ostatniego wpisu minęło sporo czasu, tyle w moim życiu się pozmieniało. Po tylu rewolucjach, w końcu udało mi się osiągnąć spokój jakim jest rodzina, pełna rodzina. Mama, tata i nasz ukochany syn. Razem.

Względny spokój spowodował, że zapomniałam zupełnie o sobie...

Pracę mam siedzącą, wręcz nawet leżącą. Pracuje w domu na komputerze. Po pracy jedyne o czym myślałam to obiad dla moich Panów i odpoczynek (czyt. leze na wyże i żre) o chryste ! Aż w końcu doszłam do momentu, gdzie zaczęły się komentarze pod moim adresem, że jestem gruba ! Tak ja, własnie ja wiecznie wysportowana dziewczyna zrobiłam się gruba ! Nie docierało to do mnie, mc donald, chinskie i tona słodyczy ooOoo to był mój świat.

Zaczęłam zauważać, że jeansy które traktowałam na czasy "grubości" zrobiły się przyciasne, bluzki zaczęłam kupować w rozmiarach XL, aż w końcu zaczęłam wstydzić się rozbierać przed lubym, co za tym idzie nieśmiałość w łóżku...w święta powiedziałam dość.! Jakie było moje zdziwienie, kiedy cholernie trudno było mi przestać jeść. Pomyślałam cholera co ty dziewczyno ze sobą zrobiłaś !

I wtedy odważyłam się wejść na wagę: 83,9 kg ! ( ja pierdziu w dniu porodu ważyłam 85 kg !!! ) i tak od 9 stycznia staram się coś ze sobą zrobić.

Ruszyłam dupsko, mniej jem. Na początku było ciężko, bardzo. Dopiero od tego poniedziałku czuje, że weszłam na dobre tory. Zleciało mi prawie 4 kg, a przede mną jeszcze 20 kg....brzmi tak przerażająco, ale dam rade ! Muszę ! Motywacja narazie jest silna, 25 lutego mam bal karnawałowy, muszę na nim wyglądać znośnie ! 

Mam tą świadomość, że czas i tak upłynie a to już ode mnie zależy czy na moją korzyść czy też nie...