Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Nadwaga i otyłość. Słów kilka. Takie moje myśli.

Jako, że jestem gruba i kompletnie sobie z tym nie radzę, co widać w moich wpisach postanowiłam zgłębić temat i odpowiedzieć sobie na pytanie. Dlaczego jestem gruba? Jakie czynniki spowodowały, że jestem właśnie taka, co mną kieruje i jak sobie z tym poradzić.

Problem nadwagi dotyka coraz większej rzeszy ludzi na świecie, część świata umiera z przejedzenia a druga część z głodu. Dlaczego tak zwany cywilizowany świat obrasta w tłuszcz.

Wiele osób mówi, że nadwagę ma w genach bo mama, bo tata, bo cała rodzina. Tylko czy to jest prawda, czy to, że moja mama ma nadwagę to jedyna przyczyna, że ja też ją mam? W Internecie znalazłam informację, że dziedziczenie otyłości wynosi 33% a co z resztą? Występowanie otyłości u jednego z rodziców zwiększa u dorosłych potomków 4-5 krotnie ryzyko wystąpienia otyłości. Ryzyko a nie, że stanie się to na sto procent i już, że tak będzie i nie da się tego zmienić. Czy mogę zwalić moją nadwagę na geny i uznać, że jest po sprawie, nie moja wina nic na to nie poradzę i położyć uszy po sobie i dalej jeść i tyć. Chyba geny nie spowodowały mojej nadwagi co najwyżej w 33% a co z resztą?

A może to środowisko w jakim żyjemy sprawia, że jesteśmy grubi. Nie gonimy już za obiadem tylko dostajemy go na tacy a coraz częściej na tacy z fast-fooda. Reklamy jedzenia są wszędzie, ile razy zdarzyło się wam kupić i zjeść coś tylko dlatego, że wszędzie atakowała was reklama tego produktu. Nie musimy pracować tak ciężko jak przed wiekami a jemy coraz więcej, co logicznie rzecz biorą nie ma sensu a jednak się dzieje. Więcej cukru, więcej tłuszczu, mniej ruchu i wielki tyłek rośnie bez opamiętania.

A może to w naszej głowie siedzi przyczyna?

Szukając odpowiedzi na pytanie dowiedziałam się, że nie tylko anoreksja i bulimia, tak dobrze znane są jedynymi zaburzeniami ze sfery odżywiania.

A co z przejadaniem się?

O przejadaniu mówi się, że ma swoje przyczyny w naszej psychice i dzieli się na przejadanie kompulsywne i niekontrolowane. Czym się różnią?

„Odżywianie kompulsywne oznacza spożywanie jednego lub kilku produktów w nieograniczonych ilościach.”

„Odżywianie niekontrolowane jest natomiast spożywaniem wszystkich rodzajów produktów spożywczych znajdujących się w zasięgu chorego podczas chwilowych napadów głodu”

Do mnie pasuje raczej ta druga definicja, nie ważne co, ważne żeby dużo i szybko.

Dzień zacznę grzecznie a skończę grzesznie, im bardziej myślę, żeby nie jeść tym jem więcej. I tak dzień za dniem od lat.

Pomimo towarzyszącego mi poczucia winy po zjedzeniu nadprogramowego jedzenia nie umiem przestać, gdy tylko pojawia się w zasięgu wzroku i węchu, ląduje w paszczy a następnie umiejscawia się w boczkach i udach sprawiające, że są coraz grubsze!

Im bardziej staram się nie myśleć o jedzeniu tym bardziej siedzi w mojej głowie, normalny człowiek nie zwraca uwagi na to co jej, nie myśli w poniedziałek o tym co zje we wtorek.

Wszystko jest w głowie, im więcej stresu tym więcej jedzenia. Wczoraj bardzo się zdenerwowałam i moja pierwsza myśl była taka: Muszę coś zjeść! Masakra.

Jeden kęs i stres powoli odchodzi, a potem otwieramy oczy i zostają wyrzuty sumienia po przejedzeniu, potem obietnice, że nigdy więcej a jutro wszystko się powtarza i tak jeszcze raz i jeszcze.

Co zrobić ze stresem, kiedy na nikogo nie można liczyć i trzeba rodzić sobie samemu? Czy stres to jedyna przyczyna moich problemów? A co z tzw. uzależnieniem od jedzenia, jak wiele osób mówi, że jest uzależnionych od słodyczy.

Są trzy składniki, które mogą działać uzależniając: cukier, tłuszcz i sól.

Ile razy odczuwam intensywną potrzebę spożycia określonego produktu lub rodzaju pożywienia, której trudno jest się oprzeć, a wy też tak macie, nie potraficie się oprzeć gdy na stole leży czekolada? Gdy w domu jest coś słodkiego zawsze to zjem, jednak nie chodzę i nie kupuję słodyczy, gdy ich nie ma to nie odczuwam tej potrzeby ale gdy tylko coś zobaczę to mój problem przejmuje kontrolę. Teraz i tak jest lepiej niż kiedyś ale dalej źle.

Więc co sprawiło, że taka jestem? Geny, stres, wszechobecne węglowodany, tłuszcze itp. A może wszystko razem plus brak silnej woli.

Gdy ktoś nie ma problemów z wagą patrzy na grubasa z obrzydzeniem i myśli: jak można się tak zapuścić, ile on jest w stanie zjeść. A może taki gruby człowiek ma problemy, z którymi sobie nie radzi i nikt nie chce mu pomóc, bo widzi grubas, który sam jest sobie winien, przecież kto mu kazał tyle jeść. Ciężko jest pomóc komuś z nadwagą, nasze społeczeństwo nie pomaga takim jak ja.

Wyrzuciłam z siebie różne myśli, lepiej mi;-)