Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dzień Marudera

Dostałam wreszcie okresu. "Wreszcie". To brzmi, jakbym go wyczekiwała, a tymczasem czuję się FATALNIE... Od rana wzięte dwie nospy, buscopan i niedawno ketonal, który koniec końców wreszcie zaczyna działać... Mały z zadowoleniem skopał mi jeszcze brzuch... Ajć. Więc dziś marudzę. Nie ważę się teraz, bo z pewnością spuchłam mocno.

Na 17:00 jadę z Małym do ortopedy na kontrolę, a na 20:30 zapisałam się do mojego gina po receptę na antykoncepty i ketonal. Teoretycznie powinnam powtórzyć kolposkopię i zrobić ponowną biopsję, ale za bardzo mnie tam jeszcze boli, żeby wytrzymać godzinne badanie... Poza tym. I tak mam miesiączkę, więc teraz to odpada. Teoretycznie powinnam się jeszcze zapisać do stomatologa i okulisty na badanie ciśnienia dna oka, ale nie ma kiedy, a właściwie bardziej - nie ma jak. 

Dodatkowo zaczyna mi brakować pracy. Z prozaicznego względu - brakuje mi kontaktu z ludźmi. Gęgam, gugam i grucham w domu i czuję, że dziecinnieję. Potrzeba mi jakiejś stymulacji. Poczucia, że na innym polu też doskonale sobie radzę. Poczucia, że ktoś mnie docenia. Odczucie jest ambiwalentne mocno, bo z drugiej strony żal by mi było cholernie zostawić teraz Małego. Robi się coraz bardziej kontaktowy, coraz więcej się uczy każdego dnia. A będziemy musieli myśleć o jakiejś opiekunce, bo an pomoc babć nie możemy liczyć, a na żłobek (przy całej mojej antypatii dla tej instytucji) i tak się już nie załapiemy.

I takie to marudzenie dzisiaj. Właśnie takie.