Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Bez liczenia się nie obejdzie

Ostatnio w drodze powrotnej z pracy (wracam zawsze pieszo co zajmuje około pół godziny) słuchałam sobie podcastu, w którym jeden z rozmówców powiedział, że jak coś w życiu nie działa to trzeba sobie zadać pytanie "Dlaczego?". A potem kolejne "dlaczego" i przy średnio piątym "dlaczego" dojdziemy co realnego problemu, którego objawami są nasze niepowodzenia.

Zastosowałam to do swojego odchudzania.

Dlaczego nie chudnę? Bo za dużo jem (z ruchem nie mam problemu)

Dlaczego za dużo jem? bo nie planuje jedzenia wcześniej i nie wiem ile powinnam jeść

nie planuje posiłków bo jestem zbyt leniwa a nie wiem ile powinnam jeść bo nie liczę kalorii, nie byłam nigdy na jakimś świadomym deficycie kalorycznym tylko wszystko robię na oko i wychodzi za dużo.

W odchudzaniu próbowałam już naprawdę wielu rzeczy ale nigdy nie udało mi się sumiennie liczyć kalorie i być w dłużej w deficycie.

Teraz jest mój trzeci dzień, w którym powinnam spożywać 1887 kcal (tak mi fitatu wyliczyło) i czuje, że już powoli sobie podświadomie luzuje.

W pierwszym dniu się przeraziłam, że 1800 kcal to tak mało. Chociaż duże ma znaczenie to co dokładnie jadłam. jedzenie było mało objętościowe ale wysokokaloryczne. Powoli chce to zmienić, dbać bardziej o dużą objętość żeby wypełnić żołądek.

Po dwóch dniach waga w końcu się ruszyła. i to w dół. Wcześniej, gdy miałam dietę "na oko" to robiła różne żarty. W sumie ten spadek nie musi oznaczać faktycznego spalenia tłuszczyku ale chcę myśleć że tak właśnie jest bo potrzebuje nagrody za te dwa dni liczenia kalorii.

Powinnam wywalić wszystkie ciastka z pracy to łatwiej by mi było wytrwać w tym.

Może wykupie jakąś dietę?

Zastanowię się.