Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
naprawdę jestem taka gruba?

oj, przejrzałam na oczy, przejrzałam :D
wczoraj będąc w galerii handlowej przymierzałam bluzkę - rozmiar 52/54. zakładając ją, w myślach już wyobrażałam sobie jak ładnie w niej będę wyglądać.

i to chyba był przełom.

jestem wysoką dziewczyną, zawsze wszyscy obstawiali na 20kg mniej niż mam naprawdę, wszyscy mówili że nie jestem gruba, że nie widać tego po mnie, że wzrost wszystko maskuje, i przesadzam. i tak to sobie wmówiłam - wiedziałam, że mam nadprogramowe kilogramy, ale z kolei też wiedziałam że nie jest najgorzej. mam grubsze koleżanki, które z powodu swojego wzrostu wyglądają jak kuleczki. otyłe kuleczki. od kilku miesięcy akceptuję swój wygląd.

tak więc z pozytywną wizją cudownego ciuszka udałam się do przymierzalni, już szczęśliwa że natrafiłam na fajną promocję. 

ubrałam odwrócona tyłem do lustra, ciesząc się że weszłam. 2 chwile później spojrzałam w to nieszczęsne lustro, i zauważyłam zwały tłuszczu wylewające się z każdej strony. 

wiele za ciasnych rzeczy przymierzałam, jednak to wyglądało wyjątkowo okropnie. 

nie powiem, łzy napłynęły mi do oczu, bo nie wiedziałam że mam AŻ TAKI problem. ja już wyglądam jak taka otyła kulka, jedyne co, ukrywam to pod ubraniami, które maskują moje niedoskonałości w jakiś sposób, przez co nigdy nie zwracałam na to uwagi, a gdy po domu chodziłam w samej bieliźnie - zawsze unikałam luster.

zastanawiam się jak inni widzą moją sylwetkę. ja patrzyłam w lustro mniej krytycznym okiem niż kilka miesięcy temu, uważałam siebie za atrakcyjną, i byłam pewna siebie.

może w najbliższym czasie wkleję swoją sylwetkę na forum, powiecie mi czy jest tak źle.

przeraża mnie to, że mój obfity biust zawsze, patrząc z boku, był większy niż brzuch. a teraz wydaje się że cycki małe u bebech jak u kobiety w zaawansowanej ciąży. a to wszystko idealnie komponuje się z tłuszczem wylewającym się z wałów na plecach.

no cóż, głupia byłam ;)

ale za to mam wielkiego kopa motywacyjnego. dziś 2godzinny trening, lekkie rzeczy do jedzenia, czuję się lepiej po turbospalaniu na mrozie. wszyscy, którzy dziś wychodzili na spacer patrzyli na mnie ze zdziwieniem, jak zdyszana dalej trenowałam. grupa nastolatek nawet się śmiała z mojej czerwonej jak burak twarzy. ale ja idę po swoje, cel jest dla mnie, więc niezbyt mnie obchodzi czy się to komuś podoba, czy nie.

myślę również o jakiejś pracy weekendowej by odciążyć rodziców, nie mam pieniędzy na własne przyjemności, a wtedy mogłabym im trochę dokładać do domowego budżetu + kupować sama produkty na dietę, które do najtańszych nie należą. nie wiem tylko gdzie przyjmą małolatę.

i jak to pogodzę z nauką?

dziś odpuściłam naukę, nie miałam już na nic siły po treningu. jutro zaczynamy od nowa naukę.

oj zamęczyłam Was dzisiaj. a jak u Was? trzymacie się ciepło? mam nadzieję że tak. a jeśli nie, to zawsze służę pomocą, chętnie porozmawiam :)

uwierzcie w siebie, to podstawa. nie ważne jak wolno robimy postępy, i tak jesteśmy krok dalej od tych, którzy siedzą na tyłku i chcą żeby wszystko samo się zrobiło. jest czas, nikt nas nie goni. powoli, powoli... do celu!