Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
jestem zmeczona moim zyciem...

Dziewczyny, nie mam juz sily...

Codziennie rano do pracy, gdy wszyscy rówieśnicy śpią. Po pracy nauka, gdy oni się bawią. W głębi serca wiem, że postępuję słusznie i że kiedyś mi się to zwróci, ale 12 godzin dziennie nie ma mnie w domu. Jestem niewyspana, bo po nocach gnębią mnie myśli: czy dam radę? czy dostanę się na studia? czy wszystko będzie tak jak planuję? czy wystarczy mi pieniędzy na naukę? na książki do matury?

W pracy atmosfera jest napięta, często wracam z płaczem. Ale nie mogę jej zmienić, bo nie bardzo mam warunki.

Jestem zmęczona moim życiem, mimo że jestem taka młoda. Chcę żeby to wszystko się skończyło. Albo żebym chociaż miała pewność że cały wysiłek się zwróci i że wszystko będzie dobrze. Że spełnię marzenia.

Z nerwów, braku czasu na jedzenie chudnę. Ale też  moja cera jest szara, widzę w lustrze jak ucieka ze mnie radość i motywacja.

Jak sobie poradzić? Na nic nie mam siły, rodzice, zamiast mnie wspierać czekają na moją wypłatę, bo już się zapowiedzieli że połowa idzie do nich. W dodatku traktują mnie jak służącą... Nikt we mnie nie wierzy. Sama w siebie przestaję wierzyć.

Nie wiem co mam ze sobą zrobić, jak zagospodarować czas, jak sobie dać radę.

Summertime sadness...

Mam ochotę na tydzień przerwy, wyrwać się gdzieś w samotności. Z dala od rodziny, pracy, obowiązków. Marzenia. 

Muszę mieć siłę. Bo jeśli nie zatroszczę się sama o siebie, nikt tego nie zrobi.