Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
smutno mi...

Witajcie,

dzięki Kochane moje za odzew...
wprawdzie mam duży natłok myśli w głowie jak zwykle nie wiem co mam napisać..

w domku nadal panuje zaraza... ja mam pełny nos, Mikoś kaszle, ma katar... 
Zbój z wielkim zapałem broni się przed lekami i aspiratorem..
trudno mi się z nim ostatnio dogadać.. chyba mamy już bunt dwulatka..
krzyki, złości, czasem jest jakiś taki pobudzony
i zaczął używać zębów niewłaściwych celów.. czasem nie mam już siły do niego... 
odwróciłabym się na pięcie i zatrzasnęła za sobą drzwi...

nasze chorowanie zburzyło nasze plany... w sobotę żeni się mój brat...
niestety musieliśmy zrezygnować z wyjazdu,
jego przyszła żona mieszka prawie nad samym morze.. od nas to ponad 600 km..
ponad 7 godzin jazdy z chorym dzieckiem?? kiepski pomysł..
jeszcze to typ dziecka co nie usiedzi na tyłku dłużej niż pięć sekund...  
mam wrażenie, że wszyscy mają do nas o to pretensje... ale co mam zrobić..
dwie wizyty w szpitalu w ciągu jednego miesiąca,
teraz jeszcze zapalenie górnych dróg oddechowych.. jest mi przykro...
ale boję się.. jakoś nie mam ochoty tam jechać i po lekarzach się włóczyć...
bo nie mam pojęcia jak Miki zareagowałby na tak długą podróż, zmianę klimatu..
mało je w ogóle ostatnio.. powiem Wam masakra...
źle się czuje, nie wysypiam się, bo Miki źle śpi..
i jeszcze mam wyrzuty sumienia przez ten ślub... 

Uciekam pod wodę... 

Dobrej nocy