Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
dzionek 35- marzenia moje fruwające

Dziś krótko byłam w pracy tylko do 14-ej. Próbowałam przekonać szefa by dał mi dodatkowe dwa dni urlopu, ale powiedział nie. Znam go i jakiś 1% szans jest na zmianę zdania. Tylko coś mi mówi że zdania nie zmieni. Zawsze to dwa dni wcześniej pojechalibyśmy do Polski. Denerwuje się tym urlopem bo jestem umówiona do onkologa. Panikarą nigdy nie byłam i  w sumie nie choruję, nawet przeziębienia mnie omijają szerokim łukiem. Ale w życiu tak się nie bałam wizyty. Nawet pisać mi o tym ciężko, rodzicom nic nie wspominam. Mam nadzieje że to nic takiego, choć ciężko mi negatywne myśli od siebie odgonić. Nawet ta moja chęć zmiany swojego życia jest po części związana z moim strachem. Zycie mamy tylko jedno, a jakoś nie potrafimy go uszanować. Nie jeden by powiedział że ze mną tak źle nie jest, ze jak by każdy tak zył to nie było by sie za bardzo czego czepić. Sporo w tym prawdy jest, ale ja wiem że mogę dać z siebie dużo więcej.Mnie cieszy najbardziej że nie przejmuje sie pierdołami że u mnie szklanka jest zawsze  do połowy pełna. Nawet jak inni nie widza wyjścia, ja je wyciągam z pod ziemi. I zawsze powtarzam ze wyjścia są przynajmniej dwa. Taki ze mnie optymistyczny maniak kochający życie. Teraz mam łzy w oczach. Musze być zdrowa, będę,  JESTEM.Kurcze ten wpis taki przygnębiający się zrobił a taki miał nie być, miałam pisać o swoich marzeniach, marzeniach które krążą mi po  głowie już kilkanaście lat. Dziś jestem w miejscu w którym uczynniłam wielki krok na przód. Bieganie było moim marzeniem... maraton, dla czego pisze było... bo stoję dziś w miejscu w którym mogę śmiało powiedzieć że marzenia spełniam, każdego dnia jak nakładam buty  do biegania i to samo "się biegnie". Nie odkładam już marzeń na potem. Ty też nie odkładaj-życie masz tylko jedno.