Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Jesteście kochane.

Jak w tytule jesteście kochane. Bez was porzuciłabym to wszystko w diabły. Sam fakt, iż nie tylko ja się tak czuję jest dla mnie bardzo cenny. Poza tym wasze pomysły ze zwiększeniem kaloryczności i zmniejszeniem objętości jedzenia jest dla mnie zbawienny - bo jednak coś się da. Dietetyczka mi dziś odpisała, że powinnam się starać jeść wg diety, ale jeśli nie dam rady to trudno, efekty będą mniejsze. Jak mniejsze to ok, ważne aby były, a ja żebym nie musiała się tak bardzo torturować i żebym jednak przez te kilka mcy żyła normalnie i była zdatna do pracy itp. Ja wczoraj naprawdę obiad jadłam rycząc i mając odruch wymiotny na zmianę. Wieczorem do kuchni wejść nie mogłam... Także wodę uzupełniałam w łazience. O ile w domu sama mogę takie szopki odstawiać, to nie w pracy. Poza tym wyobrażacie sobie spacerek pomiędzy blokami i wdrapywanie się po schodach jak jest wam niedobrze i jesteście nawpychane jedzeniem? Mi się wtedy zawsze chce spać - pewnie przez cukier. To nie jest stan w którym można efektywnie pracować i być szczęśliwym. Moje chudnięcie przez to ile mam do stracenia nie zajmie mi 3 mce tylko z rok albo i więcej... Wyobrażacie sobie rok wyjęty z życia poprzez codzienne tortury? :D Wiem, że ze spadkiem byłoby lepiej, ale te pierwsze tygodnie są dla mnie po prostu nie do przebrnięcia. Po dlugim długim śnie - spałam dziś ponad 12h - postanowiłam, że mam to gdzieś. Będę brać przepisy z sd, będę sobie zmieniać posiłki, będę korzystać z ćwiczeń, pić jak najwięcej wody - ale przy zachowaniu normalnego życia. Bez napychania się po kokardy, bez tych strasznych tortur. Poza tym za 2 tygodnie mam wesele - też mam wziąć ze sobą wiadro żarcia na salę?:D A może nie iść, jak to jest bardzo bliska rodzina mojego narzeczonego? ;)

Nie chcę rezygnować z walki o siebie, bo jak na razie całkiem dobrze mi idzie, ale sd co do joty jest nie dla mnie. Zwłaszcza, jeżeli muszę pracować - a muszę. Ważę się w soboty, zobaczymy rezultaty za tydzień. Wczoraj od poniedziałku pojawił się spadek tylko 0.1kg. Normalnie bym się nie cieszyła, bo mały, ale po tym napchaniu się i poczuciu niesamowitej ciężkości (to tak jakby grawitacja się na mnie uwzięła) jestem tak bardzo zadziwiona, że nie ważę nagle 5kg więcej, że nawet się cieszę z tego malusieńkiego spadku.

Wracając jeszcze do początku - nawet sobie nie zdajemy sprawy jak czasem dobre słowo, chwila uwagi i zrozumienia dużo daje. Nie raz potrafi nawet uratować całą sytuację. Dziękuję wam dziewczyny za to i za to, że pomimo mojego wkurzającego marudzenia nie poczułam w ogóle krytyki i nieprzyjemnych słów.