Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Wielki smutek

Myślałam, że następny wpis będzie mega optymistyczny i radosny - a tym czasem jest jeden wielki smutek i rozpacz.  Parę tygodni temu dowiedziałam się, że udało mi się w końcu zajść w ciąże (po wielu latach starań) - zrobiłam dwa testy ciążowe, poleciałam na bete i umówiłam się na wizytę do ginekologa - który potwierdził bardzo wczesną ciąże - około 3 tydzień. Po dwóch tygodniach było już widać zarodek 4 mm - czułam się w miarę dobrze - lekarz na drugiej wizycie wypisał mi l4 - ze względu na to, że pracuje fizycznie i szybko się męczyłam. Następna wizyta w 7 tygodniu, z której wychodzę z płaczem - dobrze, że mój mąż przyjechał po mnie bo nie wiem co bym zrobiłam - ginekolog po badaniu stwierdza, że ciąża nie urosła i prawdo podobnie nie rozwija się prawidłowo (zarodek nadal 4 mm) - wysyła na badania beta hcg co trzy dni które niestety potwierdzają to, że jest żle (poziom bety spada) - po kolejnych 10 dniach przychodzę do niego - robimy ostatnie usg które potwierdza wcześniejszą diagnozę i daje skierowanie do szpitala :( W piątek stawiam się do szpitala - dostaje tabletki dopochwowe które które miały wydalić ciążę - niestety nie usunęły wszystkiego i w sobotę pod narkozą  robią mi łyżeczkowanie i tego samego dnia wypisują do domu. Został smutek i żal - staram się myśleć pozytywnie, że za jakiś czas znowu zaczniemy starać się o dziecko - że jak już raz się udało, to czemu ma się nie udać drugi raz - że tym razem na pewno będzie wszystko ok - ale czarne myśli, też przychodzą do głowy. Wiem, że nie mogę zadręczać się tym bo nic dobrego z tego nie będzie - muszę skupić się na innych sprawach - na tym, żeby schudnąć, zadbać bardziej o zdrowie - walczyć z anemią bo to też nie jest wskazane w ciąży. Za 5 tygodniu mamy urlop - mamy już wszystko zaplanowane - pobędziemy razem, nacieszymy się sobą - przecież musi być dobrze? Dalej trzeba żyć i mieć plany i marzenia.