Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Grzybobranie bywa niebezpieczne

:) Wiesz... joga, medytacja i takie tam ;)

5 borowików to już,ładny zbiór :)

Nie jestem samotną osobą. Mam kochaną rodzinę i przyjaciół. Więc kompletnie nie rozumiem Twoich insynuacji. Napisałam Ci, jak to widzę. Dla mnie jest istotne, żeby nie skupiać się na cyferkach. Tak, ważny rzut oka. Ja wyglądam bardzo dobrze ważąc 10 a nawet 15 kg więcej niż powinnam według tabelek. Może Ty potrzebujesz dopingu, czy nawet kopania. Ja nie i proszę, daj sobie spokój z pouczaniem mnie i fałszywym współczuciem, gdyż naprawdę jest to bardzo nie na miejscu. Ja Tobie nie każę czy nie polecam biegania, które ja kocham, czy ćwiczeń ogólnorozwojowych, które uważam za pomocne i sensowne. Chodź sobie z tymi kijkami, skoro je lubisz i daj innym robić to, co oni lubią. Nie rozumiem, czemu dajesz mi jakieś instrukcje, skoro o nie nie prosiłam. Ja wiem co mam robić, Ty wiesz, co Ty masz robić, więc to róbmy. Okej?

I jeszcze jedno. Nie mam zamiaru na żadne prace i wyrzeczenia. Ruch uwielbiam i nie traktuję go jako bata. Jedzenie też lubię i jem zdrowe, pyszne posiłki. Niczego się nie wyrzekam. I chudnę. Bo jem zdrowo i pełnowartościowo. A dwa. Ja Tobie kilka razy

... napisałam, że gratuluję Ci sukcesu. Jakiego wsparcia więcej potrzebujesz? A w zamian widzę tylko krytykę i wytykanie czegoś, czego za błędy nie uważam i co robię całkowicie świadomie. Naprawdę masz jakąś potrzebę sprawiania ludziom przykrości? Zastanów się, dlaczego.

No nie neguję, że chudłeś i schudłeś. Ale, po pierwsze piszesz, że czerpiesz całymi garściami po zrzuceniu 40 kg. A wcześniej? Kiedy miałeś 1p kg więcej, to nie czerpałeś z życia? Jeśli tak, to smutne. Czy naprawdę swoje szczęście i sikcesy w życiu uzależniasz od wagi? Bo ja nie. Owszem, chcę schudnąć, chcę się sobie podobać i chcę, żeby mi się lżej biegało. Ale nie chodzę po ulicy z kartą na czole z wypisaną liczbą kilogramów, jakie ważę. To, co wstawiłam jako cel na vitalii, to liczba wzięta z sufitu. Nie, moim celem nie jest schudnięcie 20 kg. Moim celem jest takie życie, jakie obecnie prowadzę. Czerpię z życia całymi garściami, a waga się dostosowuje. Owszem, byłam na Twojej stronce, ale nie skomentowałam, bo cóż można komentować. Jesteś na swojej drodze, super. Gratulowałam i gratuluję sukcesu, ale nie chcę ani chudnąć kilograma tygodniowo (bo to za szybko i nie zdrowo), ani wsparcia w dążeniu do celu, bo cel już osiągnęłam i jestem na etapie realizowania się w życiu. Zatem, jeśli jesteś odmienny w swoim widzeniu świata, to dziękuję za wizytę, pozdrawiam i życzę szczęścia. Jestem duża i tym razem nie błądzę.

Musisz wziąć szereg rzeczy pod uwagę, a nie dane z netu. Po pierwsze czas, który zajmuje Ci ten marsz. Gdybyś w tym czasie leżał na kanapie, też byś spalał kalorie. Więc musisz to uwzględnić i odjąć od PPM. Po drugie, to ile się dpala zależne jest od tempa, tętna i masy ćwiczącego. Po trzecie, ciało dostosowuje się do wysiłku i później już mniej kalorii wydatkuje. Do tego dochodzi trudność trasy, a nawet pogoda. I tak dalej. Nie, nie kłócę się, po prostu trochę mam ogarnięty ten temat. Śmieszne jest to, co piszesz. Widzę tu, niestety, jakąś fiksację. Czy Ty w ogóle masz przyjemność ze swojego życia? Bo mam wrażenie, że nie. Naprawdę, nie musisz się o mnie martwić, czuję się znakomicie, waga mi spada, może ciut za szybko, ale mam nadzieję, że to tylko taki początek. Z kijkami nie będę chodzić, chyba, że będę już na tyle schorowana i wiekowa, że żadna inna aktywność nie będzie wchodziła w grę. Dziękuję za troskę, ale radzę zająć się sobą. I życiem, które masz, po osiągnięciu tego celu. Bo mam wrażenie, że straciłeś sens życia. Może jakiś kurs, albo nie wiem, książki czytaj?

Czy brat był aktywny, czy był typem kanapowca? Wybacz, ale według mnie to nie nadwaga ale brak ruchu są powodem chorób. Już pisałam, że 10 km chodzenia to robię w dni odpoczynku. Nie żeby spalić 800 kcal, bo tyle nie spalę na sam ruch, tylko dla przyjemności. 800 kcal na 10 km spalę na bieg w mocnym tlenie na granicy z beztlenem. Ja, z moimi 83 kg. Przy niższej wadze będzie to mniej. Więc wątpię, że tyle spalasz. No ale to nie jest ważne. Grunt to przyjemność z tego, co się robi plus dotlenienie ciała.

Sama. Nikt prócz mnie nie lubi łazić po lesie. Następnym razem mie pójdę w takie miejsca.

Chętnie. Chociaż ja mam pecha do grzybów. W sumie to nie umiem znaleźć. Chyba, że akurat się uda :D Jak widzę tych ludzi wychodzących z lasu z pełnymi koszami, to mnie trzepie. Ja nawet koszyka nie biorę, bo mi wstyd, że będę z pustym chodzić. Płócienną torbę mogę do kieszeni schować, jak jest pusta, haha. Ale... znam dobrą miejscówkę, gdzie rosną rydze. Przynajmniej rosły w zeszłych latach. Taki gąszcz był, jak dywan normalnie. Tylko rydze dopiero się zaczynają w tym rejonie. Październik byłby lepszy.

Ciekawa jestem, czy u Was są takie same gatunki grzybów. Ale chyba w całej Europie mniej więcej tak. Rydzów nie zbierałam wcześniej nigdy. Nawet nie wiedziałam, jak wyglądają. Aż odkryłam je najpierw w rowie przy drodze, a później na tym moim tajnym miejscu. W 3 osoby nieśliśmy i nie mogliśmy unieść tego zbioru, a ile tam jeszcze zostało! Co ciekawe, w całym tym lesie kompletnie nie widziałam żadnego grzyba, nigdzie. Tylko te rydze tam. Jakby ktoś je zasiał. Moja siostra, bo z nią tam pierwszym razem trafiłam, stwierdziła, że to wygląda na jakiś sen. Niemożliwe, że taki dywan z grzybów jest w naturze. I to jadalnych. Pamiętam, że myło się je w wannie i zapas zamarynowanych w słoikach będzie na długie lata jeszcze :)

Mam zegarek, który na podstawię tętna określa mi ilość spalonych kalorii. Zwykle na 13 km chód wychodzi spalone jakieś góra 400. Tym razem to było naprawdę nardzo wysiłkowe. Do tego dochodzi duży wznios. Nie biorę się ani poważnie za spalanie tłuszczu, ani nie dobrze mi z tymi kilogramami. Chcesz znać moją postawę, to polecam pierwszy mój dostępny wpis. Za nic się nie biorę. Nie jestem na jakimś etapie drogi do celu. Takie podejście mam daleko za sobą. Niestety, kalorycznie był znyt duży

...deficyt.