Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Przyziemnie

Dzisiaj nie będzie filozofii, chyba, że popłynę, hehe.

Dobra. Zacznijmy od tego, że dojrzałam do kontroli michy. I tutaj bardzo ważne, że nie mam absolutnie zamiaru rzucać się na dietę, liczyć kalorii, odmawiać sobie posiłków, biczować się, karać, musztrować, zmuszać do czegokolwiek. Nie. Z tego już dawno wyrosłam. Potrzebuję jednego i TYLKO jednego: świadomości. Przez zgoła 2 lata od pozwolenia sobie na zaufanie do ciała pomału przez te drzwi wpuszczałam różne biesy z przeszłości. Czyli moje jedzenie emocjonalne. Nie zajadam stresu - w stresie mam totalny odrzut od jedzenia, także w takim stresie fizycznym - dlatego jak biegam szybko na beztlenie, to kompletnie nie chce mi się jeść. Zajadam nieświadomość i hmmm... nudę? To znaczy tak: po pracy siadam sobie przy ulubionym serialu (skończyłam wreszcie "Grę o Tron", następnego serialu chwiliwo nie mam,ale oglądam sobie różne filmy na HBO MAX), lampka winka (króluje martini extra dry z kostkami lodu) i krążenie do lodówki lub szuflad dla zwielokrotnienia przyjemności błogiej bezczynności. Problem w tym, że mogę tak wchłonąć bardzo dużo kompletnie tego nie odnotowując. To mój demon. Niby to jest okej i dopuszczalne, ale nie codziennie! No więc muszę zadbać o dwie rzeczy:

- na razie odpuszczenie sobie jedzenia przy oglądaniu lub czytaniu, a więc świadomość tego co robię!

- jedzenie POWOLI. To mój drugi demon - ja po prostu pochłaniam to, co mam zjeść. Zawsze w biegu, wszędzie się spieszę. Zwolnić. Luz. Relaksss!

Czy jest mi potrzebna dtscyplina? Noooo... i tu się mam. Ja lubię dyscyplinę. Lubię obliczanie, dopasowywanie prostych do wyników, statystyki, plany i ich realizację, odfajkowywanie, budzik, życie według schematu. Lubię. Moje ciało czuje się wtedy dobrze. Ale z drugiej strony ja z całego serca chcę się tego oduczyć. Bo czuję i wiem, że mi to szkodzi. Dlatego nie będę wprowadzać reguł. Poza tymi dwiema, wyżej wymienionymi. To zresztą nie reguły, tylko zarys zdrowych nawyków. Tyle o zmianach i tyle o moim odchudzaniu, a raczej wracaniu na właściwe tory i przegonieniu demonów. A właściwie nie przegonieniu. Zaopiekowaniu się nimi, zrozumieniu i odebraniu im władzy. Tyle.

Ostatnio mam nowe (no, nie, nie nowe, ale pogłębione) hobby: rośliny. Zaczęłam od mojego pokoju. Mam w nim: 

- monsterę, taką zwykłą, z ikei,

-skrzydłokwiata z obi (zwykły, średniej wielkości), 

- hoję australijską (jedno pnącze tylko ze starego mieszkania, reszta jest w pracy),

- z nowych nabytków to skrzydłokwiat z variegacją (właśnie wypuszcza kwiata),

- monsterę i filodendrona z variegacją, 

- mini monsterę o listkach w kształcie płomieni,

- drobnolistnego filodendrona z pasiastymi listkami

- i taką roślinkę hojo-podobną o drobnych skórzastych listkach z Auchan, która oszalała i wypuściła chyba z 10 nowych pnącz.

To mam w moim pokoju. W salonie mamy dużego skrzydlokwiata (tego największego), jukkę, dracenę i palmę.

U Młodej jest duża już monstera variegata (jej marzenie),

taki filodendron z variegacją, jak u mnie i pnącze, którego nazwy nie znam. 

U męża (zarzekał się, że nie chce roślin, ale przeszedł na jasną stronę mocy) - kalatea (nie mogłam się jej oprzeć w Biedronce

i chyba definbachia, która została uratowana od Młodej. Starsza ma tylko sztuczne. Jeszcze nie dojrzała do bycia kwiatkową mamą. 

No... a w pracy mam 2 ogromne gerania, które mi zarosły całe okno i wywracają doniczki, drzewko szczęścia, kilka begoni o liściach wielkości kartek A3, kilka doniczek mięty, która rośnie jak szalona, więc ją tnę i rozsadzam, fiołek afrykański wyhodowany z listka, mega wielką hoję i filodendrona, kliwię (ciągle kwitnie) i dracenę.

Uch. To chyba nawet nie hobby, a obsesja.

A propos obsesji. Od dwóch dni nie biegam. Nie dam rady - boli mnie dziura w plecach i ciągną szwy. Spróbuję jutro pomalutku marszobieg do pracy. Szwy będę miała ściągane dopiero 22.05, więc tyle bez biegania nie wytrzymam. Nie! Z każdym dniem mniej już boli i ja po prostu potrzebuję tego ruchu. Chodzenie nie wystarcza.

Ahaaa... złożyłam abstract na konferencję w Lecce - południowe Włochy. Jak się uda, to wezmę Młodą. Obiecałam jej jakiś atrakcyjny wyjazd, po tym, jak nas cofnęli z rejsu na Vanuatu. Myślałam o jakichś wczasach w Turcji w lipcu, ale nie umiem znaleźć nic. Albo cholernie drogo, albo nudne - ona raczej woli taki wypas i all inclusive, ja wolę wycieczki, zwiedzanie. Nie dogadamy się w tej kwestii raczej. Szkoda, bo dostałam ekstra hajs, jakieś 5 tys zł i chciałam chociaż na kilka dni w wakacje się wyrwać. No ale nie umiem nic znaleźć. Konferencja byłaby w połowie września, akurat w urodziny Młodej, ja miałabym finansowanie z pracy, za nią bym zapłaciła. Chociaż może w tym lipcu coś jeszcze znajdę? Jakieś last minute? Hm. Może ktoś z Was mi poradzi, jak znaleźć coś sensownego nie za miliony?