Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Fuck the system (?)

To ostatnio modne. Po matrixach, pandemii i różnych zrywach filizoficzno-rewolucyjnych. Zawsze patrzyłam na te idee z lekką irytacją i pobłażliwością. No może to ludziom jest potrzebne, żeby wykrzyczeć swoje prawo do wolności, której... nigdy nikt im nie odebrał. 

Osobiście przez całe życie uczyłam (i nadal uczę) się dostosowania. Nie chcę się wyzwalać, bo jestem wolna. Tak bardzo wolna, że wręcz moje życie to magia. Sen, który śni się na własnych prawach i zasadach. Jedyne, co tak naprawdę się liczy, to etyka i empatia. Moje myśli nie mają blokad. Moim życiem rządzi czysty determinizm (co nie jest sprzeczne z wyżej wspomnianą magią). Pozwalam sobie na dużo. Myślę, że mam odwagę próbować, szukać ścieżek, którymi nikt jeszcze nie chodził dla czystej przyjemności odkrywania. Czasem okazuje się, że wyważam otwarte drzwi, ale to nie szkodzi, to też ciekawe i nawet przyjemne, że ktoś tam już był. Daje jakieś uspokojenie, że nie jestem wariatką. Bo i to czasem podejrzewam. 

Wszelkie książki "rozwojowe", w stylu 'Sekret', czy jakieś 'Potęgi podświadomości', mnie wkurzają. Z tego, co o nich zasłyszałam, to jakby uczyć biegacza chodzenia. Ja to mam od urodzenia i nigdy nie straciłam. Świat mi się śni dokładnie takim, jak mu na to pozwolę. Mam dokładnie tyle ile potrzebuję, a zwykle nawet więcej. Bo to 'więcej' daje mi taką gwarancję bezpieczeństwa, kiedy zużyję to, co mam dla zaspokojenia potrzeb.

Czasem zdarza się, że coś mi zostanie odebrane. Na przykład ktoś mnie okradnie, oszuka, coś zgubię, stracę. Ale zawsze potem to się zwraca. I to z nawiązką. Tak mam i lubię to.

Zdarzają mi się rzeczy 'nadprzyrodzone' i w zasadzie już mnie one nie dziwią. Czasem ich potrzebuję, bo od wszystkiego można się uzależnić. No ale to tylko kwestia otwarcia i... odwagi. Głównie chodzi o to ryzyko szaleństwa. I tu, żeby nie zwariować, wkracza dostosowanie i dyscyplina. Czyli to, od czego uciekają ci matrixowcy. A ja je świadomie akceptuję. 

Bardzo łatwo mi uprać mózg. Wręcz robię to sama co jakiś czas. Taki mind-fuck, zmiana wcielenia, obalenie wszystkiego, co wiem. To daje taką świeżość i oczyszczenie. Umieram sobie i tworzę siebie na nowo od zera. To łatwe, jeśli ma się zaufanie do świata. A ja mam. I wszystko jest dobrze.

A tak z cielesności, to dzisiaj wreszcie wycięli mi torebkę kaszaka (wcześniej tylko mi przecięła chirurżka) i już się zastanawiam, czy jutro mogę z tym pobiegać. Tak malutko, kontrolnie, delikatnie. Bo jak nie, to zostaną spacery i rower, ale na to nie mam czasu. A bieganie jest po prostu bardziej skoncentrowanym wysiłkiem.

W sobotę udało mi się zaliczyć Garmin Ultra Race na najmniejszym dystansie OKOŁO 10 km, czyli 14. Za to 600 m przewyższeń i tylko 2 godziny limitu, z czego godzina na pierwszą połowę - tę do góry. Wcale to nie jest dużo, bo podejścia bardzo ostre i wyciskające tlen z płuc. Bolała mnie po tym głowa (chyba odwodnienie lub odcukrzenie), ale tylko w sobotę. Lato niedługo i zaczynam mieć ochotę na kontrolę michy, a raczej lekkie zmiany. Po prostu chce mi się robić sobie fajne posiłki.