Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Diety to zło. Jedzenie intuicyjne rządzi.

Wiem, wiem, już jestem nudna. Ale znowu przyplątał mi się odcinek podcastu o jedzeniu emocjonalnym i obudziły się dawne demony. Na szczęście już są oswojone, ale czasem coś im odwala. Chodzi o to, że normalny człowiek reguluje swoje odżywianie słuchając sygnałów z ciała. Jeśli czuje głód, to go zaspokaja, jeśli chodzi o to, co je, to też ciało daje sygnały. I nie jest to siódmy pączek, czy inny śmieć. To wszystko mamy w pakiecie od urodzenia. Noworodki i niemowlęta nie przejadają się, nie popełniają błędów żywieniowych, małe dzieci wiedzą, kiedy zakończyć posiłek, nie zjedzą czegoś, co im nie smakuje i na co nie mają zapotrzebowania, ale wtedy wkraczają do działania głupi dorośli, którzy zmuszają różnymi sposobami dzieci do jedzenia. Wmuszają pokarm, chociaż dzieci tego nie potrzebują. I dalej w las, tym więcej drzew. Wmawia się, że dziecko jest grzeczne, jeśli zje wszystko z talerza. Daje się uwagę tym dzieciom, które grzecznie słuchają i jedzą. A dzieci nade wszystko potrzebują uwagi i miłości, nie jedzenia. Ale poświęcą wszystko, żeby dostać to, czego im brak. I z tego pochodzi całe to gówno związane z zaburzeniami odżywiania i jedzeniem emocjonalnym, czyli agresją wobec własnego organizmu, zniszczeniem systemu alarmu oznaczającego głód, narkotyzowaniem się cukrem i tłuszczem, żeby tylko nie czuć prawdziwego problemu. 

Na szczęście powrót do źródeł jest możliwy. Niekiedy bardzo trudny, ale nie odcięty. 

Przede wszystkim żadnych diet. To jest kolejna agresja. 

Trzeba zacząć normalnie się odżywiać, bo temu służą pokarmy.

Słuchać. Wyczulić się. Na początku możliwe są błędy, można przytyć, to normalne, jeśli ktoś rozwalił sobie metabolizm przez głodówki i inne drakońskie eliminacje pokarmowe. Nie ma tragedii - po jakimś czasie mechanizm zaczyna pracować i organizm reguluje uczucie głodu, spala nadwyżki, wracamy do domu. Koniec z przejadaniem się, zajadaniem strachu, stresu, smutku, nudy czy braków emocjonalnych. Na to są inne sposoby. Jedzenie służy tylko odżywianiu i (czasem) celebrowaniu ważnych chwil. Ale wówczas  to są symboliczne ilości. 

I wszystko hula.

Natomiast jeśli ktoś chce po raz któryś stosować coś, co da rozwiązanie na chwilę - to ma problem. I dokłada do pieca zaburzeń. Wcześniej czy później to wybuchnie. 

No tak, choroby. Co zrobić, jeśli ktoś ma insulinooporność, czy inne choroby metaboliczne? Ano słuchać się lekarzy i jeść to, co mu wolno. Podkręcić metabolizm, jeśli ma na poziomie Rowu Mariańskiego. I nie bać się. Lubić się. Cenić i szanować ciało i to, jak reguluje potrzeby. 

No.