Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
O przywiązaniu, traceniu i zachwycie

No to pyk - czas na porcję psycho- filozofii. Tak mnie dopadło, bo słuchałam podcastu Niedźwieckiej, a potem audiobooka Judith Viorst "To, co musimy utracić", a jak spotykam coś, co ze mną rezonuje, to chce mi się tym dzielić. 

W skrócie:

Każdy punkt życia, w którym następuje jakiś przeskok, zmiana, transformacja, okupiony jest jakąś stratą. Coś trzeba oddać, żeby coś otrzymać. Czysta transakcja. 

Straty są tym bardziej bolesne, im bardziej kurczowo trzymamy się, lgniemy do obiektu, który tracimy. 

Tym bardziej lgniemy i przywiązujemy się, im bardziej mamy nieprzeżyte oddzielenie od matki na etapie wczesnego dzieciństwa. 

Kiedy spotyka nas strata - czasem to gruba sprawa (śmierć kogoś bliskiego, rozstanie itp.), czasem drobniejsza, to zdarza się, że to nas mocno zdepcze. 

Nie jest sensownym uciekanie od tego bólu. Dopóki się go nie dożyje do końca, on będzie się tylko kumulował i wybuchnie kiedyś tam, przy kolejnej okazji jeszcze silniej.

Nie jest też dobrym rozwiązaniem fochanie się na ludzi i świat, budowanie muru i na złość mamie bycie niezdolnym do bliskich relacji i opornym na otwarcie. W prawdzie ograniczy to ryzyko doświadczenia bólu rozłąki, ale wbrew pozorom ten ból jest wyzwalający, a człowiek pozamykany jest jak zombie i nie żyje, tylko egzystuje.

Dobra. W obliczu straty bierzemy ją na klatę. Przeżywamy, dojrzale, bez zaprzeczania, ucieczek i udawania. Boli jak cholera - i ma boleć. Taki przeżyty ból sprawi, że coś pęknie. A ta szczelina jest w tym samym miejscu, co wtedy, gdy czuje się zachwyt i jedność z wszechświatem. Tą drogą też można tam dojść. Puszcza się i jest wolność. Jest coś pięknego i wspaniałego. 

Utraciło się cząstkę życia, cząstkę siebie, zyskuje się okno na wszechświat. Wgląd i wolność Szczęście. 

Absurd, prawda? Ale tak i ja to widzę. Doświadczyłam parę razy w życiu straty, która mnie ścięła z nóg i przewlekła twarzą do ziemi. Nie uciekłam przed tym. Wzięłam na klatę i dostałam cegiełkę wolności. Z każdym kolejnym razem jest łatwiej i uczymy się, że strata wbrew pozorom nie jest taka zła, a to, co jest po tym, nowe i nieznane nie jest potworem, a nową przygodą. Ja już w to umiem. Nie ma na świecie nikogo ani niczego wliczając w to najbardziej bliskie mi i najukochansze osoby, oraz moje wlasne życie czy tożsamość, czego nie umiałabym puścić. Nie boję się nowego. Nie boję się niebytu, nie boję się śmierci ani zaniku. Mam to raczej przerobione. Boję się trwania w miejscu i boję się bólu fizycznego, bo jestem wobec tego całkowicie bezradna. Pewnie przyjdzie i to przepracować. Podobno się da. 

Moje ostatnie prace (nie miałam dużo czasu):

Łyżwiarstwo figurowe - pastele suche 18×24 cm

Harmonia hałasu: olej na tablicy ok. A4

I piesek odebrany ludziom, którzy sprawili, że boi się własnego cienia. Akryle (i akwarele, bo się pomylił) na płótnie A4.

Jeszcze były 2 autoportrety, ale słabo wyszły. I 2 szkice do portretu takiej ślicznej dziewczyny.