Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
p/s

Muszę się z wami Tym podzielić. Po spacerze nie wiem co mnie bardziej boli kolano czy uda? A Zczeło się tak..

Po  wcześniejszym wpisie wybralismy się rodzinką na spacer. Najstarsza latorośł została w domu, ponieważ się dopiero obudziła (13.00) Maleństwo 10-letnie wzieło rower, a My z mężem wygodne buty i w drogę. Doszliśmy do Agrykoli gdy zaczeło kropić. Schowaliśmy się pod parasolami i przeczekaliśmy kapeczkę. Było tak miło , cicho zupełnie jak nie w Warszawie. Gdy wyszło słonko udaliśmy w stronę pominka Sapera gdy zauważyłam chmurę. Ostrzegłam rodzinkę , ale uznaliśmy że zdążymy i tu ni z gruchy ni z pietruchy oberwała się chmura. Dolecieliśmy do najbliższego drzewa i czekaliśmy aż przestanie . Mój mąż stanął na murku ja zaś stałam na chodniku. W pewnym momęcie zobaczyłam rzekę płynącą chodnikiem... a ja w niej po łydki. Zdjełam buty bo mi było ich szkoda i tak bosonoga czekałam z rodzinką aż przestanie padać. Po kilku minutach ustała ulewa. Nie zakładająć butów , mokrzy ale uśmiechnięci szliśmy do domu i nagle nogi mi sie rozjechały i bach  na kolana. Bose sotpy rozjechały się na białej lini odzielającej ścieżkę rowerową od chodnika.Mąż stanął jak wryty bo byłam przy nim a  tu nagle leżę. Podnioslam się z ziemi przy jego pomocy jęcząc i śmiejąć się z  bólu . Dalszą drogę kuśtykając  pokonałam na bosaka, mając przy tym masaż stóp gratis( niektóre odcinki były po małym żwirku)....

I tak z wielkimi wspomnieniami i obdartym jak dzieciak kolanem kończę weekend.