Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
:(

Ehhhh napisałam piękną, długą notkę na temat mojej historii odchudzania i wagi... i wszystko poszło się *** wrrrr.
No to zaczynam od początku :)
Wszystko zaczęło się jak poszłam do pierwszej klasy podstawówki, chociaż już w przedszkolu zaczęło mi się przybierać. No ale... tak w skrócie... zaczęłam bardzo tyć. Pediatra, u którego się leczyłam, zawsze jak przychodziłam z jaką grypą czy coś, to krzyczał dodatkowo na moją mamę że mnie tuczy... No i jak to on zalecił więcej sportu a mniej jedzenia. Ale to za dużo nie dawało. Tym bardziej jak można odchudzać dziecko bez nadzoru dietetyka?! No ale doktorek tak krzyczał i krzyczał... aż w końcu jak osiągnęłam rekordową wagę, a było to jakoś 4 - 5 klasa podstawówki to moja ukochana mama się wkurzyła i wygarnęła temu lekarzowi, że zamiast mądrować i krzyczeć, zastanowił by się nad przyczyną mojej rosnącej wagi i może by tak z łaski swojej dał skierowanie na badania. Z nietęgą miną i poczuciem wyższości stwierdził, że jak moja mama chce to może dać. No i co się okazało... że mam bardzo dużą niedoczynność tarczycy, a niedawno okazało się że mam po prostu nie do końca rozwiniętą tarczycę... :( Dostałam skierowanie do endokrynologa, dostałam leki, które z resztą biorę do tej pory. Jak wiadomo leki nie spowodują spadku wagi, na to trzeba samemu zapracować. Ale przynajmniej zahamowały mój proces tycia. Jako że byłam w głupim wieku, nie potrafiłam sobie odmówić smakołyków... no bo jak to inne dzieci moga, a ja nie? Poza tym czym ja się miałam przejmować, skoro ja ZAWSZE byłam gruba. Dopiero coś doc mnie dotarło pod koniec gimnazjum. Stwierdziłam, że idąc do liceum chcę być innym człowiekiem. No i udało się zrzuciłam wtedy 15 kg! Moja pani doktor była bardzo ze mnie dumna... z resztą ja z siebie również... :)No ale od czasu liceum do tej pory moja waga wahała się non stop o 6 kg. Dopiero teraz przez ostatnie dwa lata starałam się utrzymać te 70 kg... aż do teraz kiedy zaczęła mi zbyt doskwierać samotność, brak akceptacji siebie, toksyczna znajomość i brak wsparcia u "przyjaciółki" tylko jeszcze gnębienie i dołowanie... Wzięłam się za siebie i są rezultaty. Jestem bardziej otwarta, zaczynam akceptować siebie i swoje ciało mam większy dystans do siebie i więcej się śmieję.... :D

A dziś moja samoocena i dystans mega podskoczył. Wiecie dlaczego?
Moja mama poszła dziś robić małe porządki na strychu i znalazła tam moją sukienkę....
z I Komunii Świętej! Tak, dobrze przeczytałyście, z I Komunii Świętej. Zawołała mnie a ja patrząc na sukienkę zaczęłam się śmiać i rzuciłam żartem, że może tak bym ją przymierzyła :) Bo i tak na pewno się w nią nie zmieszczę... :D I co? Zmieściłam się, a nawet luz jeszcze miałam w brzuchu i klatce piersiowej Szok normalnie... Mama zaczęła się śmiać, że może do ślubu w niej pójdę, tata tak samo... Ale ona jest taka brzydka ha ha. A na dowód wrzucam moje zdjęcie w niej :)

I tak, możecie się śmiać... bo ja sama do tej pory zastanawiam się jak ja mogłam w takim czymś do komunii iść? przecież to wygląda strasznie.


A teraz zgadnijcie ile mogłam ważyć w tej drugiej klasie podstawówki ....


Edit
Jakaś leniwa ta niedziela... dosyć że zjadłam trochę więcej niż powinnam, to boli mnie wszystko i mimo szczerych chęci, nie mam siły na trening... :(
Ale jutro już poniedziałek, nowy tydzień i nowe cele... i coraz lepsza ja :D
Buziaki :*