Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Poranna Helena

Wstawanie z łóżka nigdy nie było ulubionym elementem życia Grubej Heleny. Przerzucenie nóg na krawędź łoża, która w tamtym momencie przypomina raczej klif nad wzburzonym i pieniącym się morzem, zawsze należało do tych mniej przyjemnych życiowych doznań. Ale kiedy przerzuciło się nogę A, trzeba przerzucić i słoniową nogę B.  Mimo, że słońce zachęcająco mrugało do Porannej Heleny, która zamiast własnych włosów na głowie miała kudły cocker spaniela, to i tak otworzenie oczu nie było możliwe przez dobre pięć, dziesięć... piętnaście minut. No, może dwadzieścia. Zawsze miło poudawać, że jest się Misiowym burrito zawiniętym w kołdrę. Burrito nie ocenia. A teraz Poranna Helena jest troszkę mniej zmęczona niż wczoraj, kiedy to Pan Frustrujący zapełnił jej skrzyknę błaganiem o rozmowę. Pogadali, popłakali i hasta la vista, życie kula się dalej na krótkich 138 kilogramowych nóżkach. A teraz Poranna Helena wędruje na zakupy wędkarskie, czyli namiot typu koszula, najlepiej dwuhelenowy i niebieski.  

137,5kg