Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
jestem, nie znikam ;P

Na wadze nie staję, bo @ i nie chcę się stresować, z dietką nie jest źle, chociaż słabo zapisuję, nie mogę nabrać do końca tego nawyku, ale staram się.
Ćwiczenia słabo w tym tygodniu, bo same wymówki, a potrafię je wymyślać, oj potrafię... np.
-nie mam gdzie, bo syn zajmuje pokój w którym ćwiczę, w salonie szkoda mi podłogi żeby po niej skakać, a na piętrze jest drewniany strop...
-mam @ (chyba najczęstsza wymówka na V)
-boli mnie kręgosłup (na pewno przeciążyłam go podczas treningu)
-boli mnie ucho, nawet byłam wczoraj u lekarza i mam stan zapalny, dał leki i jak nie przejdzie do poniedziałku to do laryngologa

I tak można długo, sama się sobie dziwię, bo z treningami nie mam problemu wstaję i robię, ale może faktycznie potrzebowałam kilku dni odpoczynku, ale dziś zrobię sobie delikatny skalpel Chodakowskiej.

W poniedziałek zaczyna się rok akademicki to i chata mi opustoszeje.
A propos synów to dziś moje młodsze dziecię kończy 20 lat...szok, a ja czuję się wciąż młoda.
A na dowód tego w ostatnim czasie od kilku kobiet (!) dostałam komplement, że wyglądam coraz młodziej.  Ciuchy, fryzura, figura, twarz..? Nie wiem, ale miło.
W wyglądzie cenię prostotę i niewymuszony styl, teraz zazwyczaj latam w rurkach i ramonesce, włosy zapuściłam i wróciłam do prawie naturalnego koloru, makijaż musi być, ale bez ferii barw, kolory ziemi i koniecznie krecha.  A figura, no cóż, ja się przyzwyczaiłam, ale zmieniła się bardzo, mogę nosić rurki i dzięki ćwiczeniom mam sprężysty krok, a to daje spory efekt. No i ogólna pewność siebie, nie zarozumiałość, tylko to, że dobrze czuję się sama ze sobą.
Zazwyczaj tu narzekamy, a musimy szukać tych dobrych rzeczy w sobie i je pogłębiać, szlifować, dopracowywać i doceniać...