Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Od schudnięcia dzieli mnie tylko tarczyca

Z ciekawością szłam w środę na badania krwi. Krzywa cukrowa sprawiła, że się uśmiechnęłam a tsh, że zapłakałam. Czyli jak ładnie przejść z jednej choroby w drugą, życiowego shitu ciąg dalszy. 

Insulina mi spadła do tego stopnia, że wciąż nie jestem w stanie uwierzyć, że zrobiłam to tylko dietą i Berberyną. Grozi mi teraz tylko hipoglikemia i co gorsze, tarczyca ledwo zipie. Było z nią źle już w lutym, ale teraz przechodzi chyba najgorszy swój czas. Jedyny plus jest taki, że insulinooporność jest już w remisji. Mogę trochę odetchnąć, choć nie zamierzam mieszać nic w diecie, w treningach (choć tu sobie trochę odpuściłam, shame on me!).

Nie, dalej nie schudłam ani grama, ale co się dziwić - niedoczynność wciąż jest wstrętnym paskudztwem. Tu już nie zamierzam walczyć o własnych siłach, w poniedziałek ruszam do lekarza, który jest nie tylko endokrynologiem, ale także diabetykiem. Mam nadzieję, że uratuje moją tarczycę, poradzi coś na spadający po posiłku cukier. Nigdy w życiu nie sądziłam, że będę miała problemy ze stanem przedcukrzycowym, no ale cóż, życie zaskakuje. Teraz już wiem skąd te zawroty głowy przy każdym wstaniu ze stanu siedzącego.

To wszystko jednak nie zmienia faktu, że w ostatnim czasie jest mi dobrze psychicznie. Nie pamiętam już kiedy ostatni raz czułam się po prostu normalnie. Łatwo mnie co prawda zdenerwować (tarczyca, again), ale szybko mi to mija i optymizm wraca z szybkością. To bardzo dobry znak, już zapomniałam jak to jest, kiedy czujesz po prostu szczęście. Oby tak dalej.

PS: Teraz już wiem czemu zniknęło mi trochę brzucha. Ni ma insulinooporności, ni ma bardzo dużego brzucha. Szkoda tylko, że twarz dalej okrągła jak brzuch mojego kota.

(luty-czerwiec)