Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Niedostosowanie społeczne

Szukanie swojego ludzia może zająć wieki. Niestety. Ja bym bardzo chciała znaleźć kogoś w realu, kto ze mną, że się tak wyrażę rezonuje, ale to nie jest prosta sprawa. Ale męczyć się nie zamierzam, szczególnie z kimś, kto nie rozumuje w podobny sposób. W ogólniaku miałam taką jedną "przyjaciółkę", która wieczyście mnie wymęczyła :D i serio do zgonu będę mieć awersję na męczące relacje, to już wolę być sama. Jeśli tak czujesz jak piszesz w komentarzach - to spoko, bądź sobie niedostosowana w ich mniemaniu :D Ja zawsze mówię, że jestem aspołeczna, bo nienawidzę się dostosowywać pod czyjeś widzimisię, więc mogę być aspołeczna, jeśli zachowam przy tym autonomię ;) mi nie zależy na czyimś uznaniu mnie za "społeczną i dostosowaną".

Uuu aż tak źle ? :(

majac kilka lat wiecej wchodzac do pokoju to ja sie zastanawiam czy ja lubie tych ludzi a nie czy oni mnie ;D

Ooo, powiem Ci że w szoku jestem że Tak napisałaś. Po Twoich wcześniejszych wpisach ostatnią rzeczą o której bym pomyślała że jesteś niedostosiwana społecznie- Ty taka pełna życia, tu studia tu praca tu pomoc rodzinie tu organizację studenckie i niedostosowana? Rozumiem że jakiś konflikt był co spowodował takie myślenie :(

Ach, wlaśnie pakuję ksiażki do Polski (bo stopniowo zwozimy swój dobytek) i w oczy wpadła mi bardzo fajna ksiązka, którą teraz mam na biurku Alexa W. Barszczewskiego "Sukces w relacjach międzyludzkich". Będziesz miała ochotę, wolną chwilę, to poszukaj, może poczytaj troszkę. Zacytuję Ci zdanie początkowe rozpoczynające tę książkę: "Nie jest Twoją powinnością, aby stać się takim człowiekiem, jakim inni oczekują, że będziesz; jeśli stanie się inaczej, to jest ich pomyłka, a nie Twoje niepowodzenie." Richard Feynman. Oooo, święte słowa, prawda? Wieki temu czytałam też inną książeczkę (bo jest nieduża) - "Jak zdobyć przyjaciół i zjednać sobie ludzi" - Carnegie Dale'a. Jedyne co sobie z niej zapamiętałam, to aby na siłę nie poprawiać ludzi w ich teoriach, nawet jeśli są fałszywe, a ludzie ci nie są gotowi na dialog, tylko uparcie trwają przy swoim - takie zmaganie się z nimi to walka z wiatrakami, należy odpuścić, bo ludzie z reguły nie lubią jak ktoś im z buciorami włazi w ich przekonania hodowane nieraz latami i chce zmieniać światopogląd. To tyle, co mi się przypomniało, może się przyda Tobie kiedyś to, co tu napisałam ... a może nie ... ;) :)

czemu?

Urlop byłby zmarnowany, gdybyś wpadła w przepaść i się rozpłaszczyła na tych kamolach. Nieprzystosowanie społeczne może się objawiać poprzez zatruwanie życia innym ludziom, a Ty być może więcej dusiłaś w sobie i Twoja pojemność tolerancji na innych właśnie osiągnęła więcej niż maximum. Nawet jeśli zdobyłaś się na odwagę i trochę Ci się na zewnątrz przelało, tym samym zwalając na Ciebie dezaprobatę grupy, to jeszcze nie koniec świata. Jesteś młoda, masz czas uczyć się prospołeczanych zachować, jeśli tylko będziesz miała na to ochotę. Ja z perspektywy kobiety 44. letniej napiszę Ci, że łatwo nie jest, bo ludzi nas wkurzali, wkurzają i nadal będą wkur.ać, może nie wszyscy, ale niektórzy to na pewno. To nie jest powód, żeby robić sobie jakieś wyrzuty. Jesteś jaka jesteś czy się to innym podoba czy nie, nigdy nie dogodzisz wszystkim ludziom w 100%. Nigdy! Natrzaskałaś tyle kilosów po to, żeby zyskać jakąś życiową lekcję i nawet jeśli nie okazała się ona zbyt miła, trudno, trzeba wymasować swoje stopy i iść dalej :) po drodze spotkasz jeszcze wielu ludzi... może nawet trafisz na takich, których mogłabyś nazwać "swoimi" :) pa!

Współczuje, przesyłam pozytywna energię

Co się stało?