Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Jak anoreksja zrujnowała moje życie... cz. 4

Tak jak pisałam, jedno zdarzenie zmieniło wiele w moim życiu.
Było to w grudniu. Ważyłam wtedy 43kg.
Miałam zagrożenie z matematyki, poprosiłam więc o pomoc Rafała - kolegę z klasy matematycznej, z którym chodziłam wcześniej do klasy do gimnazjum. Wtedy wyglądałam już jak wrak człowieka, opuszczałam lekcje w szkole. Rodzice byli przerażeni, wozili mnie po lekarzach ale ja już normalnie nie myślałam. No więc wracając do tego kolegi. Spotkaliśmy się pewnego wieczoru pouczyć się tej matematyki. I co się wtedy stało? Zemdlałam. Oczywiście wcześniej czesto mdlałam ale nikt nie widział. Rafał próbował mnie cudzić ale bez efektu. Wezwał karetkę i zabrano mnie do szpitala. Tam dopiero po podpięciu kroplówki odzyskałam przytomność. Kiedy zobaczyłam rodziców i płaczącą mamę chciałam z powrotem stracić przytomność. Nie miałam siły z nimi rozmawiać. Parę godzin później usłyszałam diagnozę: odwodnienie, wycieńczenie i niedożywienie. Mam anoreksję. Najbliższe dwa tygodnie spędzone w szpitalu pamiętam jak przez mgłę. Wpychali w mnie jedzenie, ja próbowałam wymiotować. Jednak za bardzo mnie pilnowali. W dzień siedziała u mnie mama z tatą na zmianę a wieczorami Rafał. Mimo tego co zrobiłam nikt mi niczego nie wypominał. Czułam się podle ale nadal miałam w głowie to że jak tylko wyjdę ze szpitala to znowu zacznę się odchudzać. Po tych dwóch tygodniach na wadze było 4kg więcej. Dla mnie to był koszmar. Niestety moje plany legły w gruzach. Nie miałam jak się odchudzać, za bardzo mnie pilnowali. Rano i wieczorem rodzice podstawiali mi śniadanie i kolację, w szkole na długiej przerwie musiałam spotykać się z Rafałem i jeść przy nim 2 śniadanie. Sam to zaproponował rodzicom a oni byli szcześliwi bo mieli pewność że jem chociaż te 3 posiłki. Nie pozwolili mi również ćwiczyć, bo lekarze stwierdzili że mój organizm jest zbyt osłabiony na wysiłek fizyczny i że na to przyjdzie jeszcze czas. No więc wpadałam na pomysł że będe ćwiczyć po kryjomu. Nastawiałam sobie rano budzik na 4.30 jak wszyscy spali i przez godzinę ćwiczyłam. Potem jak gdyby nigdy nic zbierałam się do szkoły. Niestety ćwiczenia wiele nie dały bo za dużo jadłam. Na efekty długo nie trzeba było czekać. Pod koniec 3 klasy liceum ważyłam 55kg. Jednak żyłam ta myślą że jak tylko pójdę na studia i wyprowadzę się do innego miasta to wtedy już nikt nie będzie mnie pilnował. Myliłam się bo znów nastąpiło coś co zmieniło moje plany...