Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Ponad 17 kg za mną

Już 17,5 kg za mną. Znowu fajny spadek, bo dłuższej przerwie. Nauczyłam się tymi przerwami nie martwić i naprawdę wierzę w to, że spadek przyjdzie tak czy siak. O wiele jest wtedy łatwiej. Nawet nie przejmuje się kiedy mam dzień, że czuje się ociężała i nagle ciut urośnie, bo za chwilę to spada samo. Wiem po prostu, że jeśli nie przekroczam kalorii to nie tyje i jest to woda... Kiedyś inne myślenie skutkowało przerywaniem diety, objadaniem się i jojo. Potem miałam tylko więcej i więcej do chudnięcia aż doszło do 133,8 kg! Nigdy więcej nie chce aby to niszczące uczucie beznadzieji mną zawładnęło. 

Jakiś czas temu pisałam, że jest mi mega ciężko ćwiczyć czy nawet iść na spacer. Potem pisałam, że jest trochę lepiej, ale w połowie sierpnia naprawdę już zauważyłam konkretną różnicę w mojej kondycji. Mogłam pół wesela tańczyć i to bez zadyszki. Chodzimy z mężem na częste spacery od iluś dni... Wczoraj biegłam do autobusu i zauważyłam, że nie mam zadyszki i że ciało ma energie na to, ale pozostaje taki problem, że walczę z grawitacją. Nie wiem jak to opisać, ale czuje, że moja, nadal duża waga, strasznie mnie opóźnia. Moje ciało ma lepszą kondycje, ale stawy blokują szybkość mojego biegu. Czuje się jakbym biegła z workami cementu. Nie wiem na serio jak to opisać dokładnie. Ważne, że jest już kondycja inna. Wręcz nie pamiętałam już jak to jest tańczyć i biegać bez duszenia się i robienia się czerwoną. No i bez straszliwych skurczy łydek... To jest coś co cieszy nawet bardziej niż sam spadek na wadze. 

Mąż jest mega zadowolony, że więcej z nim wychodze. Wczoraj byliśmy z pieskiem w Klubie na fali. Jeśli będziecie kiedyś w Poznaniu albo w Boszkowie to koniecznie zawitajcie tam. Wklejam zdjęcia.