Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Potrzebuje bodźca...

Dziękuję :)

Jej siostry mówiły mi, że od dziecka jest nienormalna. Kiedy odrabiała lekcje to siostry musiały wyjść z domu, bo jej przeszkadzały a jak nie chciały taką zadyme robiła, że dla spokoju wychodziły. Ma w rodzinie kilka kuzynek i dzieci kuzynek co razem z nią kooperują i tworzą taką małą mafię psycholi, ale tak to każdy wie, że jest nienormalna i mąż mi mówił, że mam się nie spodziewać normalnej osoby zanim jeszcze ją poznałam. Do całej swojej psychozy dokłada jeszcze tym, że jest bardzo pusta i ocenia ludzi tylko po wyglądzie i kasie. Nie wiem jakim cudem znalazła męża.

Niestety przez te dni będzie praca i latanie po szpitalu onkologicznym z moim tatą. Może uda mi się chwilę relaksu w to gdzieś utkać :)

Dziękuję! Muszę się zmusić do większej ilości ruchu i do szykowania zdrowszego jedzenia. Od jakiegoś tygodnia albo dłużej nic mi się nie chce.

Absolutnie nie jest tak, że wolę być sama niż z mężem gdziekolwiek... Pewnie dlatego planujemy wakacje w Chorwacji. :) Nie byliśmy na wakacjach od 2019, bo w 2020 był covid a potem ktoś nas finansowo oszukał co do dziś odczuwamy. Na domiar złego w mojej firmie się wszystko posypało. Teraz mąż zmienia pracę na lepszą i chciałby mnie w tym roku zabrać gdzieś. Mąż jedzie pomagać w remoncie swoim prawie 80letnim rodzicom a nie na wakacje. Mi już nawet nie jest przykro, że mnie nie akceptują. Mam to absolutnie gdzieś, bo teściowa ma stwierdzoną chorobę psychiczną u psychiatry a teść na wszystko jej prawie przytaknie żeby mieć spokój, bo całe życie żyje pod jej pantoflem. Czasami straszy, że wyśle nam wiedźmę a potem tego nie robi. Na początku było mi przykro i mąż zerwał z nimi kontakt to były telefony, najazdy na mój dom, wysyłanie kuzynek męża... Już wolę żeby raz na pół roku do tych swoich pieprzeniętych rodziców pojechał żeby był względny spokój. Nie mam czasu na kłótnie z psychicznie chorymi ludźmi i niby po co? Żeby podbudować swoje ego, że mąż oleje do reszty rodziców, bo mnie nie lubią? :D Eeeetaam :D Mąż mnie nie zostawia... Ja nie chcę tam jechać. Nie chcę żeby mąż może po ich śmierci zaczął ich sobie idealizować i czuć się winien, że ich zupełnie sam zostawił. Będzie miał czyste sumienie a ja będę mieć spokój.Ja też sama do moich rodziców jadę i to częściej niż mąż do swoich. Mąż może dwa razy w roku na jeden dzień jedzie ze mną do moich rodziców. Może dla innego typu osoby to by było nie do przyjęcia, ale dla mnie i męża to nic wielkiego. Każdy ma inne potrzeby emocjonalne. Szkoda tylko, że teraz jedzie aż na 17 dni, bo przeważnie jest tam 10-14 dni (teściowie mieszkają bardzo daleko).

Nie jest mi smutno dlatego, że mąż jedzie do rodziców. Mam często smutek w sobie, bo mój ojciec ma terminalnego raka i jest gorsza sytuacja finansowa i są dni, że męczę się na diecie. Dla mnie to, że mąż wyjedzie raz na pół roku na dwa tygodnie to nic abstrakcyjnego :D Nigdy bym przez coś takiego nie czuła się depresyjnie... Nie cieszy mnie to, ale równocześnie jest to powodem mojego załamania. Fajnie gdyby to było standardowe 11-14 dni a nie 17 i tyle.

@Kaliaaaaa Moja teściowa się nie zmieni. Jest psychicznie chora i odmawia brania leków. Czasami jak weźmie jest w miarę do życia, ale mało kiedy się zgodzi wziąć. Wiele razy próbowała się też zabić, bo np. syn albo mąż jej czegoś odmówili. Oczekiwać od takiej osoby, że mnie zaakceptuje i martwienie się tym czy to zrobi nie ma celu...Przecież tak naprawdę to ja sama jej już nie akceptuje więc co mi zależy :) Nie chcę znać wrednej wiedźmy ani z nią przebywać :) A jeszcze bardziej nie chce żeby dzwoniła i nachodziła mnie w domu więc lepiej jak mój mąż a jej jedyny syn raz na pół roku się z nią spotka i to daje mi wolność od niej.