Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Minusik

"Oficjalnie" ważę się dwa razy w miesiącu. Pierwszego i szesnastego. No, bo nieoficjalnie to wiadomo... codziennie. No więc dziś ważyłam się "oficjalnie" i wyszło mi że przez dwa pierwsze tygodnie tego miesiąca ubyło mnie o cały kilogram.
Nooo... biorąc pod uwagę, że przez większość dni jadałam po 1800 kcal, to wynik zajefajny, no nie?

To znaczy... z jednej strony oczywiście się cieszę. Z drugiej zdaję sobie sprawę, że taką radochę z utraty kolejnego kilograma to ja mam często, tyle że wkrótce potem wpadam w jedzeniowy ciąg i radochę diabli biorą. Potem znowu ważę za dużo a potem znowu chudnę i się cieszę i naiwnie wierzę że: "tym razem to już ostatni raz, schudnę i zostanę chuda na zawsze". No, żeby nie było: teraz też wierzę, że to już naprawdę ostatnie chudnięcie, że nabieram życiowej mądrości i w końcu mi się uda.

Ale tym razem po raz pierwszy jadam po pięć (czasem i sześć) posiłków dziennie. Mam wrażenie, że to dobra metoda na wilczy głód. Dobra zapewne do czasu. I tego "do czasu" najbardziej się boję... Bo wciąż nie mogę uwierzyć, że można żyć bez kompulsów.
Tak bardzo bym chciała już być zdrowa.