Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
biegi

Zaczelam biegac w lipcu, biegalam caly sierpien i wrzesień. Nie mowie ze codziennie, ale co najmniej 3 razy w tygodniu. Jak na wcześniejszy totalny brak aktywności bylam z siebie zadowolona. Okupione to bylo oczywiście wielkim cierpieniem. Nie raz sobie mysle ze moje cialo mnie nienawidzi. Jakby dwa osobne byty moja strefa emocjonalna i fizyczna które wcale sie nie lubia i robia sobie na zlosc. Cierpiałam ogromnie, bol nog byl straszny. Potem odnowiła sie jeszcze kontuzja kostki, no fajnie nie bylo. Nie dawalam za wygrana bo ten wysiłek i bol, ale tez swiadomosc ze robie to dla swojego dobra pomagaly mi sie zmierzyc z kolejnym atakiem depresji. Pomagalo mi to poukładać sobie wszystko w glowie. Zrozumiec co jest ważne a co nie.

W październiku sytuacja sie zmienila. Poszlam do pracy na nocna zmiane. Z racji dwójki malych dzieci innej alternatywy nie bylo, a ja mialam dosyć siedzenia w domu. Teraz sobie mysle ze moze mam cos w sobie z masochisty hehehe. Przestalam biegac, ale praca byla wymagająca. Non stop na nogach przez 8 godzin. Teraz juz nocki sie skończyły i przeniosłam sie na weekendy. Po odbębnieniu wszystkich świąteczno noworocznych gości odpalilam bieżnie zeby dalej biegac. 

Wrazenia...?masakra. Moje cialo na prawde mnie lubi.....Biegalam juz interwaly po 3 minuty. Tak wiem dla wielu pikus ale jak wspomnialam, moje cialo nie współpracuje. Teraz robie interwaly 1 minutowe i po treningu jestem cala zlana potem. No nic, trzeba wszystko od początku zaczac. Jedyny plus jest taki ze przynajmniej miesnie mnie znowu tak straszliwie nie bola. Cos tam sie zachowalo minimalnie od lata.