Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Czy dziś jeszcze można spotkać takich prawdziwych
przyjaciół?

jest taki banał, że prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie.. a ja się z tym nie zgadzam.. od jakiegoś czasu zauważyłam, że jak masz problemy, to "przyjaciele" się tym karmią.. na zasadzie: ale fajnie, bo ma gorzej niz ja.. jak zaczynasz się odbijać z dołka i wszystko się poukłada to przychodzi pora na zazdość.. i to jest smutne.. oczywiście nie jest to regułą.. nie lubię uogólnień.. to tylko przykład z mojego podwórka..

To smutne. Jednak od dawna wiedziałam, że nie istnieje prawdziwa przyjaźń. Ja nazywałam to dwustronnym pasożytnictwem. Wszyscy się przyjaźnią jeśli mają korzyści z tej przyjaźni... taki mój wniosek z przebytych przyjaźni, które miały trwać po grób 😉

Jak więcej wkładałam zaangażowania w przyjaźń tym mniej otrzymywałam. Kiedy zaczęłam mieć wyrąbane na "przyjaciół", to wtedy miałam więcej szacunku od nich, chcieli spędzać ze mna wiecej czasu. Dlatego lepiej dawać 40 procent, a otrzymywać 60 :) wtedy przynajmniej mniejsze rozczarowanie jest, a nie być ciągle na wyciągnięcie ręki. Już nie wierzę w prawdziwą przyjaźń, bo jak się daje za duzo ludzie tylko to wykorzystuja.

Teraz o prawdziwych przyjaciół bardzo ciężko.. Większość tylko zeruje na czyimś nieszczęściu i czeka żeby się noga powinęła

różnie bywa. To raczej ja sie odsunęłam, bo mruk ze mnie...

Chyba przyszły takie czasy, zawiści i różnych "dziwnych problemów". Niestety moje przyjaźnie paczkowe też nie przetrwały, takie szczere przyjaciółki mam, ale daleko od miejsca zamieszkania, widzimy się w maksie 2,3 razy w roku,za to wisimi na telefonach, ale to tylko ja z nimi. Probowałam nowych znajomości, ale kiepsko trafiam, bo zazwyczaj kończy się to kiedy przestaję być potrzebna. Nie raz miałam takie rozkminy jak Ty i się zastanawiałam czy to ze mną coś nie tak, czy po prostu ludzie chcą dawać od siebie coraz mniej.

Hmmm myślę że niezdrowo aż tak się angażować w kontakty towarzyskie. Ja tez w tym roku pożegnała parę "przyjaciół " - okazało się ze nie czuli się dobrze z nami. Ale do samej rodziny nie chce się ograniczać - całkiem inaczej jest ze swoją paczką 😊😊😊

Tak, mam lepsze doświadczenia. Przyjaciółka od 35 lat (poznałyśmy się w szkole podstawowej); druga przyjaciółka od 15 lat. Trzecia przyjaciółka od 10 lat.

Miałam wielu "przyjaciół" , ale mój wyjazd zweryfikował wszystko w ciągu kilku miesięcy i z dużego grona pozostały mi zaledwie dwie osoby. Ale... Poznałam także wspaniałe osoby tutaj na miejscu, co ciekawe, to są ludzie 15 a nawet 30 lat starsze i mimo różnicy pokoleń , różnej mentalności i przeżyć odnaleźliśmy wspólny język. Także nic straconego, myślę , że wśród miliardów ludzi każdy znajdzie prawdziwego przyjaciela.

Ja niestety nie mam przyjaciół... I nie bardzo już wierzę w przyjaźnie, chyba zbyt często sie zrazilam. Jestem zbyt ufna, pomocna i jest to wykorzystywane...

ja mam jedną przyjaciółkę od 24 lat i drugą od 14 lat!!!!i to jest przyjaźń . Reszta to znajomi.

U mnie wszyscy 'przyjaciele' zniknęli, kiedy urodziłam dziecko. Po co im ktoś, kto nie ma czasu, nie wypije, nie zostanie do północy itp. Syn był tak wymagający, że nie mogłam nawet do biedronki pójść, bo to był wyczyn. No i się skończyło wszystko. Jesteśmy z mężem sami z moją rodziną ( na szczęście wspaniałą i pełną humoru) Mam 33 lata i nie mam z kim wyjść na kawę czy zwykły spacer....

Też nie mam przyjaciół mimo że każdy mógł liczyć na mnie. Mąż zawsze mi powtarzał że mam tylko znajome osoby a nie przyjaciół i się jego słowa sprawdziły teraz gdy nie pracuje nim nawet nie zadzwoni nie spyta o samopoczucie gdy ja nie wyśle pozdrowień lub życzeń to z sami z siebie nie zrobią tego. Smutne ale prawdziwe. Trzymaj się i realizuj swoje marzenia i znajdź przyjemność dla siebie. Głowa do góry dobrze że możesz liczyć na rodzinę bo z tym bywa też różnie.

Może po prostu trzeba sobie wyjaśnić?