Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
8.02

Wczoraj świetny dzień, zero słodyczy, podjadania. Dzisiaj 100 g mniej  i walczymy dalej.

Wieczór zupełnie nieudany. Mąż ma problemy w pracy i może jeszcze jakieś, ale chodzi tylko smutny, a mnie to dobija. Ja mówię mu o wszystkich głupotach, a on wtedy kiedy ma dobry dzień. Męczył się wczoraj, a ja nawet nie wiem o czym myśli, jak mu pomóc. Pocałuje mnie na dobranoc i odwróci się na drugi bok. Rano powie, że ładnie wyglądam, zrobi słodką minkę i pójdzie sobie do pracy.

Nie jest tak, że niczego mi nie mówi, może to ja oczekuję, że zawsze, ale to zawsze będzie mi opowiadał o najskrytszych jego myślach. Ale tak jakoś dobiło mnie to wczoraj, nie potrafiłam sobie z tym poradzić niestety. Nie chcę też się sama narzucać, bo nie chcę go zagłaskać na śmierć, bo będzie mniał dosyć...

Oczywiście jak zwykle poradzę sobie z tym, wiem, że z niektórymi problemami musi poradzić sobie sam, a ja powinnam go zrozumieć. Chyba wyskoczę sobie dziś z domu i połażę po sklepach. On trochę odsapnie ode mnie, a ja od tych wszystkich smutasów w domu.

Wczoraj: troszkę ćwiczeń na brzuszek i 30 mninut rowerkiem. Może dzisiaj będzie trochę więcej, ale ważne żeby było chociaż to.... No i muszę sobie powtarzać: bez podjadania i po 18-stej koniec!!!! To chyba jest najtrudniejsze.