Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Czwartek 3 - czyli trzeci czwartek zmagań

Nie wiem dlaczego, nie mam pojęcia o co chodzi.... Moja waga praktycznie wciąż stoi w miejscu. Trzy dni temu niby pokazał się spadek do 85,3 kg i bardzo mnie to ucieszyło, ale już kolejnego dnia znów było 86,2 kg (niemal kilogram więcej), dzisiaj jest 86,0. Jedzenia pilnuję bardzo, pływam systematycznie, a waga jak zaklęta. 

Dzisiaj z przyjaciółką postanowiłyśmy znowu zrobić post w dowolnej intencji. Polega to na tym, że przez określony czas (w tym roku wcześniej, od dziś do świąt Bożego Narodzenia) w ogóle nie jemy pieczywa ani słodyczy i nie słodzimy napojów. Wyjątkiem jest miód naturalny, który można używać od czasu do czasu. W zeszłym roku też przed świętami tak zrobiłyśmy i przez sześć tygodni trzymałyśmy się świetnie. Kumpela schudła wtedy chyba ze cztery kilogramy, ja tylko kilogram. Intencję miałam super, bo za moje małżeństwo, w tym roku będzie to w intencji mojego najstarszego syna, bo gówniarz nie chce się uczyć i mega słabych ocen nałapał bardzo dużo. Muszę go pilnować bardziej niż mojego najmłodszego syna, który ma siedem lat. W czasie takiego postu potrafię się ograniczyć, bo tak sobie nawkręcam, że boję się postu, że jak nie dotrzymam danego sobie słowa, to coś strasznego się wydarzy z „tą moją intencją”. Kiedy ktoś częstuje w czasie naszego postu czymś słodkim, mówimy, że mamy post w bardzo ważnej intencji i jakoś zupełnie inacze jest to odbierane niż „nie, dziękuję, jestem na diecie). W czasiepostu nikt nie namawia, nikt nie mówi „przestań, przecież świetnie wyglądasz”, albo „fajnie spokój, zaczniesz od jutra”. 

Kończę, bo muszę lecieć coś załatwić. Miłego dnia.