Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Odchudzanie przed i po - po co mi to?

Ostatnio namiętnie, w ramach motywacji oglądam programy o grubasach. Są dwa rodzaje. Pierwszy o tych co w ciągu roku z superpasztów, poprzez pasztety stali się odtłuszczoną paróweczką i o tych co z superpasztetów, doszli do fazy pasztetów i albo znów przekształcili się w superpasztety z powodu swojego lenistwa i braku odpowiedzialności, albo braku woli życia - bo nie wiem jak inaczej niż powolne samobójstwo nazwać tycie do momentu kiedy układ nie wytrzymuje, człowiek nie wstaje z łóżka i umiera, bo nie potrafi odmówić sobie frytek, albo weszli w fazę pasztetu (powiedzmy drobiowego).

Założenia tych programów? Pokazać co by było gdybym...no i tu dwie opcje znowu- co by było gdybym przez rok się mocno przyłożyła i co by było gdybym nie robiła ze sobą nadal nic. Motywujące i jedne i drugie.

Pierwsze, bo pokazują ludzi grubszych ode mnie o jakieś 50 kg od mojej wyjściowej, którzy w rok doszli do mojej wymarzonej niemal. Noooo... naprawdę. To możliwe. Tylko jest mały haczyk. Rzecz dzieje się w Ameryce- a tam jak wiadomo dzieją się rzeczy niestworzone :D ci ludzi spotykają przystojnego uśmiechniętego pana, którego chętnie bym nawet i przygarnęła pod swój dach, żeby mnie odchudził oczywiście  bo dość sympatyczny i autentyczny w tym wszystkim najbardziej, no ale, że jestem zamężna, a mąż woli odchudzać bez osób trzecich, to pan niestety musi zostać za wielką wodą  Jego strata  fabuła zawsze ta sama- pani grubaśna jedzie, opowiada jakąś łzawą historyjkę, która ma ukazać dlaczego tak się roztyła i wzruszyć widza (tylko raz mnie ruszyło), potem ją przeciągnie biegnąć ponad siły, albo pedałując albo cały wachlarz innych ćwiczeń mających na celu pokazać jaka jest słaba i że może to zmienić i zmachać ją konkretnie, po czym dietetyk pokazuje jak zrobić frytki ze szparagów i pani wraca do domu. A tam uuuuu też bym tak chciała wrócić- jedno pomieszczenie zagospodarowane jako siłownia i cały asortyment po prostu marzenie. Chyba bym sobie pościel rzuciła na bieżnię i spalibyśmy na niej z tej radochy. Następnie ta pani spina się strasznie i ćwiczy jakby się przygotowywała do olimpiady, bo jej pan obiecał, że jak spadnie poniżej jakiegoś pułapu, to on jej cos da. Ale nie całusa albo album ze zdjęciami. On jej da podróż marzeń, albo wymarzony sprzęt do pracy którą lubi i takie tam inne "drobiazgi" . No to pani macha tymi nóżkami na bieżni, wiosłuje, spala straszne rzeczy wyczynia. Potem przychodzi kryzys, pani płacze a pan przyjeżdża i zostaje i z nią ćwiczy myk i efekt gotowy. Potem kolejny etap. Ten, żeby stracić 40 % masy ciała, żeby mogli z panem pójść do innego pana- tym razem pana chirurga i zrobić operację wycinania nadmiaru skóry - o właśnie i tu od razu nasuwa się cudowne spostrzeżenie- po co jak głupia zrzucić w rok i wyglądać jak buldog skoro można w dwa lata i mieć wszystko na miejscu bez cięcia  W każdym razie, pani ma operacje i wraca dopiero w hucznym finale. Oczywiście wygląda nieziemsko. Czy mnie to motywuje? Tak. Bo widzę, że można. Praca, praca i jeszcze raz praca, nad sobą, nad swoimi odruchami, uczenie się panowania nad apetytem i zachciankami. Dlaczego mnie denerwuje- bo większość z nas nie ma w domu nowoczesnej siłowni, nawet może i w okolicy nie ma, albo nie ma czasu, albo kasy, żeby do niej iść. Większość z nas, po zrzuceniu nie zafunduje sobie podróży, czy sprzętu za dziesiątki czy setki tysięcy. I większość z nas, nie zoperuje nadmiaru skóry, jeśli taka się przytrafi, bo chudnięcie będzie zbyt szybkie. A i tak mnie to motywuje, Bo każda kolejna zmiana wywołuje moje "wow" i myśl, dobra, ja wydłużę czas, bo na operację ni cholery nie mam, ale można...jednak się da.

No i te drugie, monstrualne...które albo nie chudną, albo trochę chudną i znów tyją. Czasem umierają. latami przykute do łóżek, latami obrośnięte tłuszczem w sposób, który skłania do myślenia, czy to możliwe, że ludzkie ciało jest w stanie rozciągnąć się do takich rozmiarów. Jest. A do tego jedyne co nie wytrzyma w końcu to serce. Kiedy patrzę jak wracają po operacjach do domu i jak małe dzieci, które jeszcze nie rozumieją konsekwencji tego co robią, nadal się obiadają, jak dokarmiają ich bliscy, którzy muszą ich tez myć i podcierać, jak pod presją matki, córka daje jej miche pełną tłustego żarcia, bo inaczej ta siada jej na psychikę wzbudzając poczucie winy, albo się obraża, czuję, że to cudowne panować nad tym co się zjada, nad tym co się robi ze swoim ciałem.

I jedna rzecz mnie zastanawia zawsze. Ci ludzie mają rodziny, dzieci, bliskich, którzy widzą co się stanie jeśli człowiek się nie opanuje, a jednak sami są niejednokrotnie niewiele szczuplejsi od tych leżących na stałe. I nic z tym nie robią.  I w efekcie obok leżącego bąbla skacze cały sztab odrobine mniejszych bąbli, które jak nic za 10,15 lat tez się tacy staną.

Co mnie zastanawia? ciekawe, bo ja widzę w sobie wiele z zachowań tych przeogromnych ludzi. Kiedy maż nie chce mi pozwolić zjeść coś słodkiego, potrafię się dąsać  żeby tylko wzbudzić litość, albo miał poczucie, że zabrania mi głodnej przecież i umierającej jedzenia.  Potrafię jak oni wmawiać sobie, że czegoś nie zrobię, bo to niemożliwe. Teraz z tym walczę, ale zdarzało się. Potrafię jak oni kłamać, głównie okłamywać siebie- zjadłam ciastko, a udawałam, że to w ogóle nie miało miejsca. W efekcie niby dieta, a kg do przodu zamiast spadać. i lenistwo...o tak...tam te monstrualne panie miały zrobić kilkanaście wymachów z leciutkimi hantlami dziennie. A robiły z tego taki problem, jak by im ktoś kazał co najmniej zrobić przysiad. Ale ja czasem też tak mam. O małym wysiłku potrafię pomysleć sobie jak o strasznym obciążeniu niemożliwym wręcz do wykonania. Bo mam w tyłku lenia czasem i zaraz wszelkie bóle świata w stawach, głowie i nieistniejących ( bo co tu się oszukiwać ) mięśniach.

jednym słowem niech ten urlop już się kończy, bo zaczynam oglądać odmóżdżacze

Ale poważnie- czasem motywują jak cholera.