Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
osiagnełam dno

oho... jakbym o sobie czytała... pocieszanie się jedzeniem, winko, papieroski... No, Karina, nie masz innego wyjścia, tylko ruszyc tyłek na spacer i nie jeść słodyczy. Wiem, wiem... ale mi też nie było łatwo. Najgorsze są pierwsze dni, a potem już jakoś leci. A swoją drogą, to wyglądasz całkiem nieźle, więc uszy do góry!!

Mam podobnie. Tez sie lecze. Tylko ja odstawilam antydepresanty bo juz byl ten czas i teraz jest dopiero 'ciekawie'.

Nie widzisz w sobie zalet to ja Ci powiem co masz fajnego. Masz fajne usta. Masz bardzo ładne zęby. Masz bardzo ładne nogi. Ogólnie młodo wyglądasz jak na swoje lata. Wyglądasz jakbyś była mamą pietruszki a nie babcią. Na twój wzrost masz dobrą wagę jak na 50 lat, wiem wiem chciałoby się mniej ale niestety, teraz postaraj się, abyś nie tyła więcej, to już będzie Twój sukces. Koleżanka przechodzi teraz menopauzę i mówi wiesz ja chyba z powietrza tyję, ale jak ja jej mówiłam o tym pięć lat temu śmiała się ze mnie.- Wspomnisz moje słowa za pięć lat- wtedy powiesz kurde chciałabym mieć taką wagę jak w 2016r.

jak ja Cię rozumiem. ja żrę słodkie i tyję. Ty maszł adne nogi, ja fatalne

Tez mam ten problem, zajadam stresy i nie mam motywacji

Czytywałam Cię kiedyś i wiem, że potrafisz powalczyć. Jeśli to depresja, to trochę się możesz czuć usprawiedliwiona. Ważne, żeby się leczysz. Wyglądasz bardzo dobrze. Pamiętam Cię sprzed kilu lat. Jesteś wobec siebie bardzo krytyczna. Niepotrzebnie. Spójrz na siebie łaskawiej:)) Pozdrawiam serdecznie:)

Życzę Ci powodzenia, mnie się udało, więc Ty też podołasz. Zaprzyjaźnij się z czasem, powalcz o zdrowie za pomocą "segregacji" tego co spożywasz... Nie wszystko wymaga przygotowania - marchew, ogórki wystarczy obrać i nosić przy sobie, pomidory... twaróg, jogurt naturalny gotowe do spożycia, ryba wędzona... obieranie warzyw i ich krojenie to zajęcie dla rąk... Mnie "uratowały" mrożonki nie trzeba kroić do garnka i gotowe. Pierwsze kroki poczyniłaś podejmując leczenie, a ten wpis to dowód podjętej walki.

No kochana... co to tak? Co to za dół, jedzenie i palenie fajek? Widziałam niejedno Twoje zdjęcie i uważam, że źle nie jest, ale ta cała reszta mnie niepokoi. Jakbyś chciała się spotkać to ja chętnie. Może byś wyskoczyła na beerfest w sobotę?

Mam na codzien z deprecha doczynienia i wiem jakie to trudne. Ludzie zdrowi, niepotrafia czesto pohamowac tego emocjalnego jedzenia a co dopiero w stanie gdy wlasciwie wszystko jest obojetne i nic ale to nic nie daje radosci- czasem pozostaje tylko dostarczanie radosci poprzez smak. Tak samo wiem, ze jedynym wyjsciem z tego - oprocz niekiedy koniecznej pomocy lekow, ktore swoja droga powoduja wzmozony apetyt(Nie wszystkie) , i terapii- jest konieczna wspolpraca chorego. Ciezka i zmudna jest ta droga, ale ona jest- czasem ta wyprawa trwa i trwa,ale zawsze pojawia sie swiatelko w tunelu- nie wolno jednak z niej zboczyc niezaleznie jak jest ciezka i pokrecona :) Ciesze sie, ze poszukalas pomocy i ja przyjmujesz . Dasz rade!

Wydaje mi sie ze "pies jest pogrzebany" w twojej chorobie. Jak się z nią uporasz to tez inaczej spojrzysz na świat. Znam z własnego doświadczenia emocjonalne obżarstwo, z tym ze ja nie mam depresji i kocham życie ponad wszystko. Walcz o siebie ściskam mocno.

Jesteś za ostra dla siebie. Nie karz się za depresję. Będzie dobrze,tylko czasu trzeba.

Ja miałam w ubiegłym roku też kilku tygodni kiedy palilam po 7 latach abstynencji ale dzieci prosily... Na zdjęciu wyglądasz świetnie! Kto by pomyślał, że tlamsi cię depresja. Jakie leki teraz bierzesz?

To teraz się odbijaj. Większość bywalców vitalii ma podobne problemy. Tutaj nikt normalny nie trafia bo nie ma po co. Jedno mogę stwierdzić, że wolę być gruba niż śmierdzieć papierosami. Pozdrówka

Jeśli osiągnęłaś dno to paradoksalnie dobrze - teraz masz grunt, żeby się od niego odbić ..

Przerabiałam wypalenie zawodowe w czasie mojej pierwszej pracy jako nauczyciel, trudne środowisko, brak wsparcia ze strony dyrekcji i kadry i pamiętam tylko jedno z rad psychologów: żeby zmienić podejście z "muszę" na "wybieram", np. wybieram / decyduje ze jeszcze jakiś czas się pomęczę w tej pracy i coś zmienię, i szukać rozwiązań: dodatkowy zawód, dodatkowe kwalifikacje, zawsze jest jakieś rozwiązanie, nawet jak na chwilę obecną go nie widzimy.

Przykro to czytać, wiem o czym piszesz, bo z pracą mam to samo, a i w domu niewesoło, a zajadanie emocji to najlepszy pomysł. U Ciebie dodatkowo prawdopodobnie leki zaostrzają apetyt. Nie ma wyjścia, trzeba brać się w garść, choć wiem, że to trudne. U mnie jest troszkę inaczej, jak mi się problemy walą na głowę, to odchudzanie mi idzie jak z płatka, bo wtedy żeby nie myśleć o problemach skupiam się na diecie. Ale ja taki anorektyczny typ pod tym względem jestem :) Odzywaj się częściej, może to pomoże? Tu naprawdę jest sporo dobrych dusz, które są skuteczniejsze często od psychoanalityka :) Buziaki :)*

Przykre jest to co piszesz i chyba większość z nas będących na wiecznych dietach zna to z autopsji :( Najlepsza rada nic tu nie pomoże dopóki sama ze sobą się nie dogadasz. Trzyma kciuki za to dogadanie się!

No to jest jedna rada - ogarnąć emocje. To nie takie łatwe, ale bez tego ani rusz. Wiem jak to jest, bo też leczę depresje. Też zajadam emocje. Moze mimo wszystko szukaj innej pracy, kto wie, czy sie cos nie trafi? Nie musisz od razu rezygnować z obecnej,a le warto wiedzieć, czy nie ma dobrych ofert naokoło - może sie poszczęści...

W pewnym momencie po pracy także zaczęłam chodzić "po coś słodkiego". Wracałam do domu już wściekła, że po raz kolejny zjadłam słodycze. Od paru dni postanowiłam przestać. Omijam sklep dużym łukiem. Ważniejsza dla mnie jest figura, niż czekolada, która niczego nie rozwiąże.

Witaj Karina, no wreszcie jesteś. Zastanawiałam się co się z Tobą dzieje. Ten rok jest jakiś popaprany. Ja przez pierwsze miesiące roku myślałam, że zwariuję. Mnie również dopadła depresja - gigantyczna. Jednakże tym razem nie zażerałam się jak kiedyś. U mnie już chyba działają schematy wypracowane z Vitalią. W złym stanie pojechałam do sanatorium i tam postanowiłam się porządnie rozruszać. O 5 rano łaziłam z kijkami i trochę pomogło. Po powrocie do domu ogarnęłam się ruchowo i powoli wraca równowaga. Musisz się ruszać, to naprawia główkę. Chociaż troszeczkę. Spróbuj rowerek po pracy póki jest pogoda. Na zmęczenie umysłowe to prawdziwe lekarstwo. I nie znikaj na tak długo, tutaj masz przyjaciół :) Pozdrawiam ciepluteńko i mocno przytulam do serca :)