Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
dzień 111

Jejku jak ten czas leci...

Znowu długo mnie nie było, codziennie zaglądałam co tam u Was ale przyznam, że nie zawsze miałam siły żeby choć ślad zostawić - starałam się ale nie zawsze byłam psychicznie w dobrym stanie. 

Ostatnio miałam trochę gorszy czas, zaczęłam łapać chandrę i deprechę i jakoś sił mi brakowało. Do tego trochę stresów z małym i jakoś mnie to rozwaliło.

Mały ma od 12 listopada wysypkę na skórze a w zasadzie bardziej plamy mu się zaczęły rozlewać i wygląda jakby był poparzony co najmniej ;( i coraz większą powierzchnię ciała mu to zaczyna zajmować i już nie mam pomysłu po czym ale nasila się po kąpieli (zmieniłam już wszystko, ostatnio nawet w krochmalu się próbowaliśmy kąpać) i jak się zdenerwuje a najgorzej że całe rączki ma w tym i pół klatki i plecki i tył głowy i małe plamy na nóżkach ;/ próbuję teraz od nowa podstawowe alergeny bo jedna doktórka powiedziała, że skoro na początku miał inną to mogło być co innego a na przykład na mleko czasem może wychodzić dopiero w 4 miesiącu alergia i to że wtedy wykluczyłam i wróciłam i nic nie było to może akurat tak czas się zgrał. A ostatnio w czwartek jak byliśmy w przychodni i u neonatologa i u dermatologa to nikt nie miał pomysłu, że dziwnie to wygląda i że duże i ogólnie nie mieli pomysłu. Jedna mówi, że raczej kosmetyki druga że kosmetyki na pewno nie szukać w jedzeniu. Jedna mówi podawać probiotyki druga że nie bo za długo już brał (do 12 tygodnia). Jedna mówi że maść ze sterydami nie bo za duża powierzchnia ciała a druga zapisała. I ogólnie po tym czwartku byłam taka skołowana że szok.

Poza tym nadal mi się odgina i już rehabilitantka też mówi, że jest bardzo oporny, byliśmy w środę u neurologa ale na szczęście mówi, że neurologicznie jest wszystko ok. A odgięciowy jest bardzo ale mówi, że po prostu trzeba to dalej rehabilitować i go pilnować i nosić odpowiednio i tą głowę trochę blokować żeby nie mógł tak szaleć do tyłu. Ale spędza mi to trochę sen z powiek.

I ostatni problem to kupka a w zasadzie jej brak. Pytałam już tylu lekarzy, że nie zliczę i wszyscy że do 10-14 dni to norma. Ale u niego nawet po takim czasie dopiero czopek albo inny impuls jest w stanie wywołać kupkę. I w piątek umówiłam go do poradni gastroenterologicznej we Wrocławiu i oczywiście na wejściu też że to norma że może robić tak rzadko. Ale zrobili usg (oczywiście inny lekarz zanim usiadł to na wejściu też że to normalne że 10 dzień nie robi kupki) i wyszły zalegania duże wszędzie tylko nie na samym końcu. I że to pewnie choroba Hirschprunga i dali skierowanie do chirurga na konsultacje na pilne i że do 7 dni powinna być wizyta. No to pytam co mam do tego czasu robić i babka no faktycznie zapełniony tak go nie wypuścimy i wylądowaliśmy w szpitalu na cały weekend. Długo by pisać, najpierw izolatka bo wynik na covid potem oddział, zrobili wlewkę z soli nic nie dało, na drugi dzień dopiero coś innego ale to sobota to nie sprawdzali jak się przeczyścił, w niedzielę zrobili usg i usłyszałam że jednak nic mu nie jest i wygląda jak zdrowe dziecko ale nie było tego który nas przyjął i dopiero w poniedziałek nas wypuścili. Byłam jak wrak. Dzisiaj po tygodniu po znajomościach udało się skonsultować z tym chirurgiem i on mówi, że na Hirschprunga zupełnie mu to nie wygląda i że to nie to ale na wszelki wypadek za 4 tygodnie jeszcze mam przyjść do kontroli bo jedyne pewne wykluczenie to biopsja to już inwazyjne mocno badanie. Więc się trochę uspokoiłam.

Ale wyszłam jak wrak po szpitalu, jeszcze trochę na męża się wkurzyłam bo sajgon w domu większy jak był, zlew pełny naczyń, pranie dopiero dzisiaj skończyłam (bo nie miałam gdzie wieszać) suchy chleb i nic więcej a on pojechał dalej do pracy i takie miałam powitanie. A szpital i pobyt tam z maluszkiem to dramat (np. do wanienki wody nalewałam głębokim talerzem bo inaczej nie miałam jak napełnić jej). Aż 2 kg zleciałam, normalnie bym się cieszyła ale wolałabym być 10 kg na plusie ale żeby mały był zdrowy i takie pobyty nas omijały. Potem ta środa i czwartek i byłam wrakiem, dopiero w czwartek jak sobie poprzeglądałam zdjęcia małego i poryczałam to trochę się uspokoiłam. Ogólnie dopiero zaczynam wracać do żywych ale psychicznie siadłam i jakoś ciężko mi się pozbierać.