Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Wyprowadzka z miasta, brak mieszkania, brak
faceta.

Cześć! 

Nie pisałam ponad miesiąc, bo równo miesiąc temu rozpadł się mój związek.W międzyczasie wydarzyło się mnóstwo rzeczy, a teraz czuję, że stoję jedną nogą nad przepaścią. Pięć lat życia zostało za mną...kochałam mojego chłopaka i dobrze mi się z nim żyło od kłótni do kłótni, ale w końcu nadszedł moment, że dalej nie daliśmy rady. Najpierw ja go wyrzuciłam, a potem on zebrał się do kupy i postanowił zacząć życie w pojedynkę, bez dawania kolejnej szansy. Twierdził i nadal twierdzi, że nie chce się rozstawać, ale porzucenie wspólnego mieszkania, wspólnych planów to mimo wszystko jednoznaczny sygnał. Najgorsza jest świadomość, że gdy tylko do niego zadzwonię, czy napiszę wszystko będzie jak dawniej, przynajmniej w rozmowie - ale ja już czuję, że to koniec. Nadszedł czas, żeby odpuścić, a póki co dalej wydaje mi się to niemożliwe. 

Po wakacjach mieliśmy wrócić do Wrocławia, ja kończyć studia, on zaczynać mgr. Wybrać wspólne mieszkanie. Teraz nie mam dokąd wracać, bo nie wyobrażam sobie studenckiego życia, a on już znalazł nowe lokum. W ostatnich dniach jak na złość - nie wiem, czy to dobrze, czy źle dostałam pracę w szkole, niedaleko mojej rodzinnej małej miejscowości - mogłabym tutaj zostać, a do Wrocławia jedynie dojeżdżać, ale mimo wszystko czuję się jakby ktoś wyrwał mnie z korzeniami, zabrał wszystko co dotychczas miałam. Miasto, dom, faceta, jakiekolwiek poczucie bezpieczeństwa. 

Teraz mam mnóstwo na głowie, a nie potrafię wstawać z łóżka. Muszę napisać pracę mgr, przygotować dyplom godzinny, wdrożyć się do pracy w szkole - a to moja pierwsza, więc jestem zielona, pozarabiać na dodatkowych jobach, zająć się sobą.

Życzcie mi powodzenia, bo jestem w takim momencie, że czuję jakby jutra miało nie być.

W tym wszystkim baaardzo daleko mi do jakiejkolwiek diety, ruchu, czy chociaż zdrowego odżywiania W OGÓLE. 

Miłego dnia !