Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
11/49 - wiedziałam, że to będzie trudne....

Po tygodniowej przerwie, powrót do ćwiczeń okazał się być bardziej niż ciężki...
Zero chęci, zero entuzjazmu....
Czemu aż tak bardzo nie lubię ćwiczyć??
Jednak założone treningi wykonałam, wczoraj baaaardzo lelawo, dziś nieco żwawiej.

Co do jedzonka.
Kombinowałam, czytałam i liczyłam... W między czasie przeklinałam Opatrzność, że stworzyła mnie humanistką. No, ale poradziłam sobie - udało mi się wyliczyć zapotrzebowanie na Białka, Tłuszcze i Węglowodany...
I co z tego?
Popatrzyłam na przykładowy jadłospis (stworzony przez siebie) i trochę mnie zemdliło. Nie jestem w stanie zjeść tyle porcji białka co teoretycznie powinnam... Nie jestem też w stanie wmusić sobie podwieczorku (nawet, jeśli miałaby to być lekka sałatka)...
Myślałam o MM, ale nie wszystkie założenia udało mi się wcześniej wprowadzić do dnia codziennego. Bardziej niż prawdopodobne jest to, że tym razem też się nie uda... A korzystać z jednej wytycznej olewając cały koncept to nie ma co się ośmieszać.

Nazbierało mi się kilka rzeczy "nie do przeskoczenia"

Co nie znaczy, że olewam "dietę", ale spróbuję działać bardziej pod siebie, bardziej po swojemu. Pociągnę tak akcje "do wiosny". Może samo to, że ruszyłam cztery litery wystarczy?
Bo prawda jest taka, że nie przytyłam przez żadne słodycze, fast foody, czy inne takie, tylko przez KOMPLETNY BRAK RUCHU.
I chyba w końcu dojrzałam do tego, żeby to zmienić...