Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
przeziębiona...

No i wykrakałam. Katarzysko rozhulało się na dobre. Z pracy to mnie chyba zaraz widłami wyniosą :( 

Może i faktycznie skorzystać z teleporady i wyjęczeć zwolnienie? Ale jak żyję to jeszcze nikt nigdy w takowym przypadku mi go nie dał. A podciągać objawy pod covidowe tylko po to, żeby tydzień spędzić w domu zdecydowanie nie zamierzam. Z resztą taki katar jak mam teraz potrwa najmarniej 3 tygodnie. Zbyt często to przerabiałam, żeby się łudzić, że teraz będzie inaczej.

Jak zawsze w tym stanie mam okrutne parcie na cytrusy. Zeżarłam całego grapefruita, aż mi pod nos podeszło hehe Ale cudnie słodko - gorzki był. Nie mogłam się oderwać ;) Zdecydowanie za rzadko po niego sięgam.... Miałam coś wykombinować z tofu, bo kupiłam pod wpływem impulsu, ale ciągle brakuje mi inwencji. Tak samo jak na ciasteczka fasolowe... Ale przynajmniej nagotowałam gar ciecierzycy (odkładałam już chyba z tydzień, stąd sukces!).

Udało mi się odpędzić ochotę na słodkie. Bezboleśnie mijam dział ze słodyczami i nic nie biorę. Tzn. mam kilka czekolad gorzkich od koleżanki, która honorowo oddaje krew i zawsze rzuca tymi czekoladami we mnie, ale zauważyłam, że nie muszę już zeżreć całej, żeby poczuć... no właśnie nie wiem co... jakby się zastanowić to nie mam pojęcia jakie uczucia towarzyszą mi podczas pochłaniania słodkości.. przyjemność? relaks? Jakieś takie błahe to teraz się wydaje.

Stabilizowanie wagi jest fajne. Mało stresu. Testowanie granic hahhahah. W przyszłym roku to już będzie ostatnie podejście do odchudzania, bo wtedy wejdę w wagę w normie. Początkowo dzielenie tego na tak długie etapy wydawało się bez sensu, no bo jak to tak, odchudzać się przez 3 lata. A tu proszę, czas mija jak zawsze, tylko tym razem bez spektakularnego jojka ;)