Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Sens wszystkiego ?

  Kiedyś ktoś mądry powiedział żeby próbować chociażby się upadało milion razy. Tak właśnie jest z moją dietą. Jakoś zbytnio się tym nie zamartwiam bo mam na prawdę ogromne efekty.. Martwi mnie tylko fakt że nie mam kiedy już chodzić na siłownię. Praca na dwie zmiany, studia zaoczne i wszystko wokół tak się skumulowało że po pierwsze 1. życie mija mi przez palce i chociaż chciałabym się na chwilę zatrzymać to nie mam gdzie.. po drugie 2. Mam doła przez moją pracę. Czuję że moja "radość wewnętrzna" jest już znikoma. Jedyną osobą przy której czuję się szczęśliwa jest mój chłopak. Po za tym ,całymi dniami mam jakąś depresję czy coś.. nie wiem jak to nazwać. Po prostu mi strasznie smutno i tylko czekam godzinami w pracy żeby znów go zobaczyć.. Nie wiem czy to co piszę ma sens. Po prostu czułam potrzebę napisania tego, ha, bo nie bez powodu to się nazywa "Pamiętnik". To wszystko tak mnie przytłacza że mam ochotę na słodkie.. a jak biorę już coś słodkiego do ust to mam świadomość że niszczę wszystko co zbudowałam. I brak siłowni tak strasznie mnie dobija. Nie mam gdzie się wyżyć, nie mam już tak jędrnego ciała jak wtedy gdy chodziłam codziennie- i to dobija mnie jeszcze bardziej... Jestem rozdarta bo nie mam ani kredytów, ani dzieci i tak na prawdę pracuję na swoje potrzeby których nie ma dużo ale czy tak powinnam spędzać młodość? w robocie? 

Pierdolenie o Szopenie.