Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Gdy twoje dziecko nie chce żyć...

Hej,

Koniec weekendu, a więc powrót od mojego M. do domu. Weekend spędzony aktywnie, choć nie widzieliśmy się za dużo :( Wczorajsze "combo" udane :) Zaliczyliśmy siłownię, basen i sauny :)

Jestem strasznie podjarana, bo mieszkanie, w którym zamieszkaliśmy i które od roku powoli remontujemy zaczyna przypominać miejsce, w którym można mieszkać :) Oto kawałek kuchni, w której dzisiaj zawisły obrazki :) 

Po chorobie nowotworowej, w kwietniu 2021 r. M. wrócił do pracy na etacie i zaistniała konieczność znalezienia sobie jakiegoś miejsca do mieszkania. Dotychczasowo wynajmowane mieszkanie było zbyt drogie, abyśmy byli w stanie ponosić jego koszty. M. znalazł jednak ogłoszenie o starym mieszkaniu w kamienicy, dostępnym za odstępne, w którym można mieszkać wiele lat, robić remonty a jednocześnie czynsz do właściciela jest niewielki (750 zł miesięcznie). Gdy weszłam do  tego miejsca po raz pierwszy chciało mi się płakać. Było tam okropnie i praktycznie wszystko do zrobienia od zera. Powoli jednak, małym kosztem i własną pracą próbujemu zrobić z niego miejsce, w którym spędzimy nasze wspólne lata :)

A teraz pora na dalszą część mojej historii.

Dzisiejszy wpis będzie dotyczył ciężkiego dla mnie tematu, czyli nieudanej (na szczęście) próby samobójczej i depresji mojego 15-letniego syna. 

Po rozstaniu z mężem najbardziej bałam się tego, jak zniosą to moi synowie. Mieli wtedy 13 i 11 lat, czyli wchodzili pomału w wiek dojrzewania. Bałam się konsekwencji tego wszystkiego. Jednocześnie od samego początku założylam sobie, że moje dzieci nie będą nigdy częścią jakichkolwiek przepychanek i nieporozumień między mną i moim byłym mężem. Rozstaliśmy się więc we względnej zgodzie, bez problemu ustaliliśmy podział opieki nad nimi oraz wszystkie kwestie organizacyjne. Wydawało się, że wszystko idzie w dobrym kierunku.

Chłopaki też całkiem dobrze to wszystko znieśli. Z wiekiem zaczęli się robić coraz bardziej kontaktowi i otwarci. Starszy syn, dotychczas mocno zamknięty w sobie wydawał się zadowolony i coraz bardziej dojrzały i otwarty. No właśnie, wydawał się, bo prawda okazała się inna.

Bez problemu skończył 8 klasę, mimo tych wszystkich perturbacji związanych z pandemią, zdalnym nauczaniem itp. udało mu się zdać egzamin i dostać do wybranej szkoły średniej. Dodatkowo odnosił duże sukcesy sportowe. Podstawówka, do której chodzili chłopcy to szkoła sportowa. Okazało się, że starszy syn ma predyspozycje do szybkich biegów na krótkich dystansach. Zaczął wyjeżdzać na obozy sportowe, intensywnie trenować. We wrześniu 2021 wystartował na Mistrzostwach Polski juniorów w biegu na 100 m. Byłam z niego mega dumna (nadal jestem).

W pewnym momencie jego motywacja do trenowania jednak upadła, zaczął opuszczać treningi, na co reagował jego trener. Na jednym ze wspólnych spotkań stwierdził, że chce jednak trenować i zobowiązał się do systematycznego uczęszczania na zajęcia. Kupił sobie nawet profesjonalne buty do biegania za uzbierane pieniądze. Po tygodniu jednak przyszedł i powiedział, że jednak nie chce już trenować. Uszanowałam jego decyzję, nie chciałam wywierać na niego presji, chociaż było mi trochę smutno, że marnuje swój potencjał.

Od września poszedł też do nowej szkoły. Wychodził do niej codziennie rano, wracał po kilku godzinach, zapytany jak było w szkole opowiadał że dobrze, że podobają mu się przedmioty itp. Nie miałam powodu do niepokoju, nie chciałam go też kontrolować i sprawdzać. Jednak w połowie października zauważyłam, że szybciej pojawia się w domu, twierdząc, że było mniej lekcji, albo w ogóle nie było lekcji. Zaczęłam prosić go o podanie dostępu do dziennika elektronicznego, ale twierdził że zgubił gdzieś hasło. Obiecał odzyskać je u swojej nauczycielki, ale ciągle z tym zwlekał i miał jakieś wymówki.

Dokładnie 25 października wróciłam do domu z zakupów i od kosmetyczki około godziny 12:00 i zastałam go w domu. Widziałam, że się speszył na mój widok, zapytałam go czemu nie jest w szkole i znowu stwierdził, że miał mniej lekcji. Tym razem zażadałam kategorycznie wglądu do dziennika, udało mi się odzyskać zapomniane hasło i zalogowałam się tam... To co zobaczyłam spowodowało, że opadła mi szczęka.

Okazało się, że syn praktycznie nie chodzi do szkoły od połowy września a w międzyczasie złapał praktycznie same jedynki z każdego przedmiotu. Poczułam się strasznie oszukana przez niego, mega się zdenerwowałam i popłakałam z bezsilności. Powiedziałam mu, że się na nim zawiodłam i z płaczem poszłam do swojego pokoju, żeby jakoś się uspokoić.

On w tym czasie zszedł na dół do salonu, tam siedział, coś robił. Ja w końcu ochłonęłam i chciałam zejść na dół pogadać z nim. Minęliśmy się na schodach, unikał mojego wzroku. Po zejściu zobaczyłam na blacie w kuchni coś, co mnie przeraziło. Puste opakowania po lekach. Szybko pobiegłam na górę pytając co takiego zrobił, a on z płaczem zaczął krzyczeć, że mnie przeprasza, że połknął leki, że już nie chce żyć. Zapytałam co wziął i zaczął z kieszeni wyjmować kolejne puste opakowania. Ogarnęła mnie panika, pierwsze o czym pomyślałam, to żeby zadzwonić do mojego M., który jest ratownikiem i zapytać co robić. 

M. kazał nam szybko wywołać wymioty, pić duży płynów i wymiotować. Syn zastosował się do tego, wypił 3 butelki wody i wymiotował kilkukrotnie. W tym czasie zadzwoniłam po byłego męża, żeby natychmiast przyjechał bo nie wiem co robić.

Czekając na przyjazd ex męża zaczęłam rozmawiać z synem, chyba tak naprawdę szczerze pierwszy raz od dawna. Powiedział mi, że myśli samobójcze ma już od dawna, że nie chciał mi nic mówić, żeby mnie nie martwić, że on nie wierzy w to, że się zmieni, że zawiódł nas wszystkich. Okazało się też, że w czasie, w którym niby chodził do szkoły, tak naprawdę wychodził jedynie do ogrodu i chował się za drzewem z tyłu działki. Tyle godzin, dzień w dzień, przy złej pogodzie on tam po prostu siedział. Do tej pory mam ciarki jak sobie o tym przypomnę.

Gdy ex przyjechał  postanowiliśmy zawieżć syna na izbę przyjęć do szpitala psychiatrycznego. To jedyne co nam w tamtym momencie przyszło do głowy. On też nas błagał, żebyśmy mu mogli, bo on już nie daje rady.

Dalszy ciąg w kolejnym wpisie, ten i tak już jest za długi.